#104.

Aangezien ik de hele dag voor mezelf had, leek het mij een goed idee om mezelf te trakteren op iets lekkers. Misschien moest ik die ene tea-room maar eens opnieuw opzoeken waar Bill me een keertje mee naartoe nam.
Op mijn blote voeten en in mijn ondergoed trippelde ik naar onze kamer. Het mocht misschien raar klinken, maar ik voelde me enerzijds opgelucht dat ik een keertje alleen was. Het voelde alsof er even een last van mijn schouders viel. Voor de komende uren moest ik niet denken aan het gesprek met Tom en hoefde ik ook geen moeite te doen om ongemakkelijke stiltes met Bill te ontlopen. Ik had ademruimte, zo voelde het.
Ik trok een trainingsbroek en een gemakkelijk truitje aan en droogde mijn haar met het kleine haardrogertje dat in de badkamer lag. Toen ik door het raam keek, zag ik dat het buiten miezerde. Het was niet dat een beetje regen mij zou gaan tegenhouden, het deed mijn humeur alleen wat minder worden. Ik ging een dag veel beter tegemoet als ik ’s ochtends een klein zonnestraaltje zag. Ik griste mijn handtas mee, liep terug naar mijn kamer waar ik een vest en paraplu uit de kast haalde. Daarna liep ik de trap af, me afvragend of ik het erop zou wagen en de wagen zou nemen. Toen ik tot de vaststelling kwam dat ze met Bill’s auto weg waren en ik dus die van Tom zou moeten nemen, bedacht ik me. Ik had zijn auto al en keertje geleend zonder het te vragen en hoewel hij er nooit echt verschrikkelijk boos om is geweest, durfde ik het niet nog een keer te doen.
“Dan wordt het maar een frisse wandeling”, mompelde ik tegen mezelf. Ik liep nog even snel doorheen de woonkamer, waar ik een of ander sjaaltje van Bill zag liggen op de zitbank. Aangezien hij het niet meehad, stond ik mezelf toe het om mijn hals te wikkelen.
Eenmaal buitengekomen deed ik mijn paraplu open om mezelf te beschermen tegen te vele regendruppels die maar steeds groter leken te worden. Als ik maar niet ziek werd, dacht ik bij mezelf. Het was behoorlijk rustig op straat en ik werd ook door niemand lastiggevallen of herkend. Niet dat de media me al echt goed kende of dat ik echt opviel tussen de mensen. Ik was er niet kwaad om. Ik volgde mijn intuïtie die me zonder enig probleem door de straten leidde. Ondertussen kon ik wel al mijn weg vinden hier in Berlijn, maar om te zeggen of ik de stad al zeer goed kende, dat nu ook weer niet. Daarvoor had ik nog niet genoeg gezien van deze grote stad. Waarschijnlijk was ik nog in staat om in mijn eigen dorp in België te verdwalen.
De immens grote klok in de tea-room gaf aan dat het bijna twintig voor één was. Het was behoorlijk druk naar mijn mening en ik zag amper nog een tafeltje dat vrij is. Plots kwam een van de bedienden naar me toe met een charmante, maar enigszins gemaakte glimlach op zijn gezicht.
“Goedemiddag, juffrouw. Heeft u gereserveerd?” “Nee, was dat nodig dan misschien?” vroeg ik. Ik liet mijn ogen doorheen de zal glijden en snapte wel wat hij bedoelde. Misschien had Bill hier destijds ook op voorhand moeten reserveren, ik wist eigenlijk totaal niet hoe het er hier aan toeging.
“Het spijt me juffrouw, maar zoals u ziet zitten wij behoorlijk volgeboekt. U kan natuurlijk ook even in de lounge wachten tot er een plaatsje vrij is.” Ik probeerde niet te tonen hoe ontzet ik was en knikte kort. Als dat de enige manier was, dan zat er niets anders op. De man maakte een gebaar dat ik hem moest volgen. Ik stond net op het punt me te verplaatsen toen iemand onze aandacht trok.
“Je mag ook altijd hier komen zitten”, zei een jongen die aan een van de dichtstbijzijnde tafeltjes zat. Met zijn hand gebaarde hij naar de lege plaats voor hem. De jongen had een rond gezicht en een stoppelbaard. Op zijn hoofd stonden halflange lichtbruine haren, maar wat nog het meest van al opviel was zijn mond die een nonchalante glimlach vormde. Vragend keek ik naar de bediende, die zijn schouders ophaalde. Wat maakte hem het eigenlijk uit waar ik zat, zolang er maar geld in de kassa kwam. Ik keek nog eens goed rond me heen. Het zag er niet naar uit dat een van de vele mensen op het punt stond om spoedig te vertrekken, dus zat er niets anders op. Het was dit of helemaal geen lekkernij. Hoewel de jongen een soort van vriendelijkheid uitstraalde, ging ik toch wat angstig op hem af.