Chapter 007|| Forbidden love.

De tranen stroomde als een waterval over mijn wangen, zoals elke avond als ik in bed lag. 'Waarom mogen we elkaar gewoon verdomme niet zien?' doemde er telkens op in mijn hoofd op. Het schreeuwde zelfs. Het was alsof ik niets meer in me had, geen gevoel. De tijd dat ik pijn had is voorbij, ik voel me een emotieloos zombie die voort leeft zonder de liefde van mijn leven. De pijnlijke gat in mijn borstkas was ook verdwenen, want er was niets meer van me over. Ik wachtte tot mijn tranen op waren en vermoeid mijn ogen dicht vielen, maar vandaag duurde het langer. De pijn was terug, erger dan ooit te voren het deed me pijn aan hem te denken. Er zijn geen woorden voor het gevoel die ik nu voel. Ik zou deze pijn niemand toewensen. Ze zeggen altijd, het doet pijn maar je moet daarna verder met je leven. Maar ik had het gevoel dat ik niet moest bestaan. Dat had iedereen een hoop pijn voorkomen, inclusief mijzelf. Alles van mij schreeuwde naar hem, zelfs mijn brein, de "slimme" kant van iedereen. Alles hunkerde naar zijn aanraking. Het ergste was nog dat ik de reden hiervan niet wist. Dat ik niet wist waarom ik hem niet mocht zien. Ik kon er niet tegen in gaan, want ik zou niet weten wat ik dan zou moeten zeggen. Maar de pijn, het was ondraaglijk. Maar ik zou er alles aan doen hem nog een keer te zien. Wat dan ook.

Oké, dit hoofdstuk was persoonlijk best moeilijk om te schrijven en ik moet toegeven dat er zelf een paar tranen overliepen.
What do you think? Leave a comment.
Hope you liked itt<#33