To be who I am.

Ik werkte mezelf weer op, maakte mezelf sterk genoeg om mijn status op te houden. Ik duwde 12 kinderen die mijn weg blokkeerde, kaatste iemands boek tegen een muur, stapte op een meisje's te grote cape zodat ze viel en zorgde ervoor dat mijn vrienden het zagen.
Ik keek niet om als leerkrachten me terug riepen en ik bleef zo ver mogelijk uit de buurt van iedere Griffoendor. Soms, als genoeg mensen keken, dan deed ik alsof ze een of andere ziekte hadden die ik niet wou oplopen. Vanbinnen, knaagde het aan me maar ik negeerde het.
Ik dacht aan mijn vader. Ik dacht aan de befaamde Draco Malfidus.
Hij zou zich nooit zwak opstellen, voor niemand en voor geen reden die er is. Ik hield het vol tot we in de leerlingen kamer waren en ik een stel 1ste jaars van mijn bank had gejaagd. Het knetteren van het vuur kalmeerde me, maakte de woede een beetje zachter en dan loste het op met één woord.
“Malfidus!”
Alles smolt weg, vluchtte naar een donkere hoek van mijn hart. Ik haalde diep adem voor ik om keek. Haar lange donkere haar lag perfect over haar schouder gedrapeerd, haar lichte ogen als diamanten in het licht. Ik grijnsde. “Ik dacht dat je pas binnen een week kwam?” vroeg ik spottend terwijl ik terug opstond. Nog voor ik helemaal op mijn voeten stond, had ze me al vast. Haar armen gleden om mijn nek en mijn gezicht was geborgen in haar haren. Ze rook nog het zelfde. Ze gniffelde nog het zelfde. Het gevoel dat ik bij haar kon zijn wie ik was, was nog precies als ervoor. Ik ademde haar in en voelde mijn hart zachter slaan. “Ik heb je gemist, Verena…”