Twisted Mind.

Misselijk.
Wel dat was nog zacht uitgedrukt. Het waren steken die zich door mijn borst boorden. Iedereen bleef maar zagen, grommen over hoe dit jaar verschrikkelijk zou worden maar ik hoorde het niet. Ze zat daar, als een engel zonder vleugels. Ik beet op mijn onderlip, zocht naar een manier om te verdwijnselen; goed wetend dat dat helemaal niet kon binnen de muren van Zweinstein.
Haar jade groene ogen doolden tussen de gezicht door, opzoek naar iets dat boeiend genoeg was om naar te kijken en toen… eindigde ze bij mij.
Ik probeerde te glimlachen maar mijn lippen wilden niet mee, alsof iets mijn mondhoeken naar beneden trok. Ik perste ze tot een harde lijn, slikte de metalen smaak van mijn tong. Ze zuchtte, luid genoeg om de aandacht te trekken van mensen aan haar tafel. Ze zei iets, ik zag haar lippen bewegen en toen keken er 2 meisjes om. Ik herkende ze, voor zover ik iets van hun wist.
Het ene meisje heette Melody, een meisje die je nakeek als ze je passeerde in de gangen. Ze had benen die nooit leken te eindigen en van dat lange blonde haar dat geurde naar madeliefjes. Ze droeg enkel dingen die kort genoeg waren en genoeg toonde van haar perfect gebouwde lichaam. Haar ijsblauwe ogen konden je terplekke bevriezen en haar volle lippen waren enkel bestemd om de laatste roddels door de school te sturen, voor zover ik wist.
Haar beste vriendin Liz was –hoe cliché het ook was- precies het omgekeerde van haar. Ze was slim. Niet gewoon slim, maar uitermate briljant! Ze had kastanje bruin haar en donkere ogen die iedere keer een ander kleur leken aan te nemen. Haar ogen vloekte met haar getinte huid en donkere haar, maar op veel manieren was ze mooi. Ze was aardig, dat wist ik uit ervaring. Een tijd terug had ze me gered van een trol die ik probeerde te verslaan, tijdens ‘verweer tegen de zwarte kunsten’. De leerkracht had het lokaal voor 5 minuten verlaten en ik met mijn grote mond moest weer het domste doen wat er was. Het ging mis, maar zei redde me en ik liep heel weg met een litteken aan de zijkant van mijn nek. Ik liet mijn vingertoppen langs het teken gaan, voelde het verleden in me opbranden. Ik had haar nooit kunnen bedanken, want dat was fout en ongehoord voor een Zwadderaar.
“Scor, waar staar je naar?”
Ik schrok op, keek snel weg van de meisjes die zacht gniffelde. De adem die van tussen haar lippen kwam was bijna voelbaar, ook al wist ik goed genoeg dat ik het me inbeeldde. Ik moest mezelf herstellen, dit was fout. Ik rechtte mijn rug, zette een gemene grimas op en spotte over hoe ik het liefst ze allemaal zou opsluiten in een van de kerkers, de wereld zuiveren.