3. The world of angels

Met een grote glimlach keek de man op het kasteel neer. Hij had lang gewacht om het in te kunnen nemen en vandaag werd hem het lange wachten beloond. Lang geleden had hij in dit kasteel geleefd en gediend, maar hij kon alleen nog maar met afschuw aan die dagen denken. Ze hadden hem verbannen, en nu nam hij zijn wraak. Hij zou vandaag de man die de waarheid geen goedkeurend oog gunde van zijn kroon stoten. Hij zou de leugenachtige koning martelen voor zijn vrouw, zijn prachtige engel, die gedood was in opdracht van de koning. Hij zou de koning pijn laten lijden tot de koning zou vertellen waar de schat was die zijn vrouw bij had zich gehad. Hij wilde die schat terug. Het was zijn schat, zijn parel, zijn kleine wonder.
'Breng me mijn schat!' fluisterde de man tegen zijn commandant. Achter hem hoorde hij hoe zijn leger in positie werd gebracht. Het geluid van klappende vleugels bereikte de oren van de man. Hij draaide zich om en bekeek tevreden het reusachtige leger van engelen, stuk voor stuk verbannen uit de Hemel.
'Vrienden, ik kan niet veranderen wat verkeerd is. Nog niet. Dode engelen blijven dode engelen en levende engelen hebben de kans dat ze worden vermoord. Daar kan ik niets aan veranderen. Maar wat ik wel kan veranderen, samen met jullie, zijn de leugens die aan het volk worden verteld. Als we de waarheid niet vertellen, leeft iedereen gelukkig en wel verder. Maar ik weet dat we zullen leven in een leugen, als we niets doen. Onze engelen leven gelukkig zonder hun leugens, dus waarom zouden we deze engelen de waarheid niet aankunnen?' sprak de man. Met elk woord dat hij zei, werd het leger enthousiaster en onrustiger.
'Vrienden, laten we een uitstapje maken naar het Hof van de Hemel,' zei de man en het leger vloog op het kasteel af. Tevreden keek de man ze na. Dit moest lukken. Hij had beloofd te vechten voor zijn doel en een engel brak nooit een belofte. Dat was hij tenslotte: ook een verbannen engel was een engel. Hij was en bleef een engel, of anders was zijn naam niet Lucifer.


Geschrokken werd Styx wakker. Verbaasd keek ze om zich heen. Alle spullen in haar kamer trilden van hun plaatsen af. Zo snel als ze kon trok ze andere kleren aan en vloog de gang in. In de gang probeerde een paar engelen de hysterische groep in bedwang te houden, maar ook bij hen was paniek in de ogen te zien. Niemand leek te weten wat er aan de hand was. Bezorgd vloog naar het binnenhof. Op het binnenhof zat de raad in een grote discussie. Voorzichtig tikte ze een van de mannen aan.
'Pap? Wat is er aan de hand?' fluisterde ze.
'Excuseer me, Heer,' zei haar vader gelijk en stond op. Eenmaal uit het binnenhof stroomde de vragen van Styx' lippen.
'Wat gebeurt er? Waarom vergadert de hele raad? Waarom zijn alle mannen weg? Waarom is iedereen in paniek? Wat is de oorzaak? Heb ik iets fout gedaan?' Al na de tweede vraag zat haar vader met de handen in het haar en was hij op een bankje gaan zitten.
'Styx, er is niets aan de hand,' zei hij na een lange stilte die alleen werd onderbroken door het geluid van donder.
'Pap, de hele raad vergadert nooit samen, het dondert hier nooit, we hebben hier geen aardbevingen: er is dus wel wat.' zei Styx koppig. Haar vader zuchtte.
'De waarheid is dat we een feestje organiseren,' loog haar vader soepel.
'Ja, natuurlijk. Pap, in dit kasteel bestaat het begrip "waarheid" niet. Deze "waarheid" is net zo waar als dat Maria werkelijk van Jezus houdt. Ik ben niet dom,' antwoordde Styx kwaad. Rustig ademde ze uit. Waarom was ze ook zo'n heethoofd? Niemand hier was een heethoofd. Maar er was ook niemand die een bruine huid had. Of zwarte ogen. Of rode vleugels. Of zwart haar. Of.... Een grote knal klonk vlak boven haar.
'Lieverd, ik heb geen tijd om alles uit te leggen. Zorg dat je buiten het kasteel komt, het is hier niet veilig,' sprak haar vader gehaast.
'Maar jij dan, pap?'
'Ik kom zo snel mogelijk achter je aan.'

Met grote ogen keek Styx naar het kasteel. De prachtige witte torens werden van het zicht ontnomen door de donkere lichamen van gevallen engelen. Explosies lichtten het kasteel op en overstemden het angstaanjagende gegil.
'Ik kan niet geloven wat er gebeurt,' fluisterde ze tegen zichzelf. Het kasteel was haar thuis, ondanks de leugens. De tranen stroomden uit haar ogen. Hoe kon dit gebeuren? Haar hele leven ging in rook op! Ongelukkig ging ze in het gras zitten. Zachtjes aaide ze met haar hand over het gras. Ja, haar hele leven ging in rook op, want ze was nog nooit buiten het kasteel geweest. Ze was geboren in de kerkers en daarna geadopteerd door haar vader. De vrouw die haar moeder moest zijn geweest, werd diezelfde dag nog terechtgesteld en gedood. Niemand had Styx ooit verteld wie ze was, waar ze vandaan kwam of waarom ze door alle bleke engelen gehaat werd.
Een pijnlijke steek in haar arm liet haar opschrikken uit haar gedachten.
'Aaa-' Een grote hand belemmerde het haar om te spreken. Paniekerig graaide ze om zich heen, maar het hielp niets. Met alles wat in haar zat vocht ze tegen het donker. Na een paar minuten liet haar belager haar los. Vechtend rolde ze op haar rug.
'Jezus Christus,' mompelde ze voordat ze haar ogen sloot.
'Ja, dat is inderdaad mijn naam.'


Bezorgd stond Lucifer voor het bed. Zijn schat. Zijn parel. Zijn Styx. Zijn dochter. Voor de duizendste keer vervloekte hij Jezus. Wat had hij toch met zijn verloren dochter gedaan? Waarom genas zijn dochter toch niet? Waarom lag ze hier nu al twee dagen? Waarom?
'Nog steeds buiten westen, Mijn Vriend?' Geschrokken draaide Lucifer zich om en knikte. Rustig liep de dokter verder en bekeek Styx' hartslag.
'Ze is net haar vader: immuun voor het algemene geneesmiddel,' grapte de dokter. Lucifer was echter niet in staat om te lachen.
'Mijn Vriend, wat vreest u?' vroeg de dokter voorzichtig.
'De mensheid.' Lucifer slikte. 'Ik vrees dat hij haar naar de onwetendheid van de mensheid heeft gestuurd.'
'In dat geval heeft u geluk, Mijn Vriend. Dan hoeft u maar een halve eeuw te wachten en ze ontwaakt zonder problemen,' antwoordde de dokter vrolijk en liet Lucifer achter. Triest keek Lucifer naar zijn meisje. Hij had een eeuw gewacht voordat hij haar voor het eerst kon zien en nu moest hij nog een halve eeuw wachten.
'Wat moet ik toch in die halve eeuw doen?' vroeg hij aan zichzelf. Rusteloos liep hij heen en weer.
'probeer het en lach'
Geschrokken draaide Lucifer zich om. Twee zwarte ogen gingen open.


ik kan niet veranderen wat verkeerd is - I can't change what's wrong
Maar ik weet dat we zullen leven in een leugen - But I know we'll be living in a lie
Ik kan niet geloven wat er gebeurt - I can't believe what's happening
probeer het en lach - try and smile