Tweeëntwintig|•|

Het was een tijdje stil. ‘Hoelang nog?’ vroeg hij zacht. ‘Een paar maanden.’ Fluisterde ik. Een traan rolde over mijn wang, ik wou dat het niet zo was. Jasper omhelsde me onverwacht en veegde de traan weg. Jasper was altijd erg stil, maar hij is erg lief. Ik voel me altijd zo rustig bij hem. ‘Dit wist je al een tijdje hé?’ vroeg hij zacht. Ik knikte. Hij omhelsde me een tijdje tot zijn mobieltje af ging. Hij zuchtte. ‘Ik moet gaan.’ Ik knikte en hij liet me los. ‘Ik kom van de week nog wel langs.’ Ik knikte en een paar tellen later hoorde ik de deur open en dicht gaan. Ik zette Pepijn op de bank en ging liggen. Barstende hoofdpijn kwam in een keer op. Ik zuchtte en sloot mijn ogen, het is dan misschien vroeg in de middag, maar ik was behoorlijk moe. Na een uurtje hoorde ik de deur weer open gaan en kwamen er voetstappen de woonkamer in, meerdere voetstappen. ‘O, ze slaapt.’ Hoorde ik Chris mompelen. ‘Ik slaap niet.’ zuchtte ik. Twee paar voetstappen kwamen mijn richting op. Ik ging rechtop zitten en werd omhelsd door Chris. ‘Gefeliciteerd Mady.’ Vragend keek ik zijn kant op. ‘Het is eenentwintig September.’ Nu al? Het andere paar voetstappen kwam ook mijn kant op en omhelsde me. ‘Gefeliciteerd met je 17de verjaardag lieverd.’ Mijn moeder liet me los. Mijn moeder duwde me iets zwaars in mijn armen, en ik kon al raden wat het was. Een boek. Het was niet ingepakt. Ik glimlach nep haar kant op. Mijn pols werd gepakt en er werd iets aan vastgemaakt. ‘Je kan het wel niet zien, maar het is een armband met twee bedeltjes, een letter M en een eekhoorntje.’ Ik glimlachte naar Chris en omhelsde hem. ‘Dankje Chris.’ ‘Hoe voel je je lieverd?’ vroeg mijn moeder. ‘Slecht, ik heb erge hoofdpijn en ben erg moe.’ Ze zuchtte. ‘Ga maar naar boven, probeer wat te slapen, ik maak je wel wakker als we gaan eten.’ Ik knikte en stond vermoeid op. Het duurde niet lang tot Chris me optilde en me naar mijn kamer bracht. Pepijn sprong in zijn eigen kooi en Chris verliet mijn kamer. Ik trok de sprei over me heen en ging op mijn zij liggen. Het leek haast onmogelijk om te kunnen slapen met die hoofdpijn, maar het lukte uiteindelijk wel.