Always Remember;

Schoonheid, pure schoonheid van een te kort verleden. Dozen tegen muren gestapeld en vergeten herinneringen als een geweven deken op de grond en daar zat ik…
Tussen mijn jeugd herinneringen, zoekend naar wat ik het meest zou missen in Forks. Beelden flitsten door mijn hoofd, frame per frame van perfecte niet genomen foto’s. Iedere boom, ieder dier, ieder persoon; allemaal uniek en onvergetelijk.
“Klaar?”
Ik keek op, zijn ogen zachter dan ik ze ooit gezien had. Zijn lippen leken meer te willen zeggen maar hij bleef hangen, iets hield hem tegen. Ik glimlachte, gaf teken dat hij naast me moest gaan zitten. Zijn benen leken opeens veel langer dan ik ze me kon herinneren, zijn haar warriger dan een paar jaar terug en zijn ogen zuiverder. “Pap?”
Een zucht rolde over zijn lippen, streelde mijn huid als een aanraking die hij uitstelde. Hij rok zich uit, leunde om me heen en bestudeerde iets daar. Zijn hand keerde zelfzeker terug, een kader tussen zijn lange vingers. 10 perfecte gezichten staarde ons aan. Hij streek met zijn vingertoppen langs het kleine meisje in de foto, het kleine meisje dat ik niet zo lang terug geweest was. “Je lijkt zo op je moeder…”
Ik wist dat hij geen antwoord verwachtte, het was meer een vaststelling die hij iedere dag weer maakte. Soms vergat hij hoe ik op hem leek. Goed, het was niet moeilijk om toe te geven dat ik in enorm veel opzichten op haar leek maar hij…
Ik had zijn glimlach.
Zijn scherpe gezichtstrekken.
Zijn doordringende blik.
Zijn vertrouwen.
“Mijn hart,” glimlachte hij. Mijn hart leek voor een tel van een seconde stil te staan, alsof het op zoek was naar een manier om verder te gaan met woorden als dat.
“Ik hou van je, papa!” fluisterde ik, leunde tegen zijn brede bovenarmen aan. Iedereen in het huis volgde het schouwspel in stilte, gefocust op de kleinste beweging en mooiste woorden.
“IK HAAT JE!” schreeuwde ik opeens uit. Zijn lippen krulde op in een perfecte gebroken grijns en hij sprong op:”rot dochter!” gromde hij. Iedereen hield zijn adem in –niet dat ze het nodig hadden- en wachtte af tot iemand tussen ons in ging komen. Alice verscheen een seconde later in de deuropening, ogen zo groot dat het leek alsof ze ieder moment er uit konden vallen. “Hoe deed je dat?”
Ik haalde mijn schouders op, niet echt beseffend over wat ze het had. “Je…. Ik zag het niet aankomen!”
Mijn vader perste zijn lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten, maar ik vond er de kracht niet voor. Mijn lach weergalmde door het huis. “Verrassingseffect , Alice! Als een ninja!”
Mijn woorden waren nog niet eens van mijn tong af of Emmett stond vlak achter haar. Ze schrok, krabbelde als een kat weg en siste. “Hoe….” stamelde ze en haar antwoord kwam net uit de badkamer. “Nessie, moet dit ook mee?”
Jacob bleef als versteend in de opening staan, zijn lippen zacht van elkaar door de verbazing alsof hij alles gemist had. “Jij,” siste Alice en stormde weg, recht in de armen van Jasper.
Mijn gedachten zweefde weg en dat was wanneer mijn vader wist dat hij beter kon gaan. Hij trok zichzelf recht en glimlachte zacht, ‘ik hou van je’ op de rand van zijn lippen. Ik zag ze, voelde hoe hij ze zei zonder een woord te zeggen.
Jake stond daar maar, staarde naar iedereen die langzaam weg gleed.
“Waar zit je met je gedachten,” vroeg ik terwijl ik wat kussens een doos in propte. Hij haalde zijn schouders op, fronste zijn hoofd alsof hij er echt naar moest graven. “Hier,” zei hij dan maar,”bij jou!”
Ik voelde hoe de woorden aan mijn mondhoeken trokken, langzaam krulde mijn lippen op naar een liefelijke glimlach; een glimlach die hij enkel te zien kreeg. Hij beet voorzichtig op zijn onderlip, alsof hij hoopte dat hij niet iets dom gezegd had. “Goed,” stelde ik hem gerust, sloot de doos met een stuk plakband. Het was een deel van je afsluiten, iets achterlaten en dat was precies wat ik deed.
“Ga je het missen?”
Zijn stem klonk zwak, alsof er nog steeds iets was dat hem bezig hield. Ik knikte, griste naar zijn hand en trok hem naast me neer. Mijn hand paste perfect in die van hem. De aandacht ging daar naar toe, naar verstrengelde handen en alweer was het huis te stil.
Mijn gedachten gingen naar December waar we voor het eerst zo gezeten hadden, in elkaar verstrengeld. Hij keek me weer in de ogen en ontspande,”ik zal deze plek nooit vergeten!”
Ik grinnikte zacht, voelde de warmte van de kamer stijgen. Mijn hart sloeg een slag over, zijn lippen zo dicht dat ik zijn adem op mijn huid kon voelen. Ik… wilde zo graag zijn lippen voelen, maar Emmett’s stem wekte me uit het moment. “Sorry, je vader heeft je nodig!”
Hij leek oprecht spijt te hebben en het was niet alsof ik echt kwaad op hem kon zijn. Ik duwde mezelf bij Jacob weg en met een laatste blik, verliet ik de kamer. Liet voor de zoveelste keer in een korte tijd een deel van mijn hart bij hem achter.

--Khou van de mensen die nog steeds een abo hebben--