58th.

Justin Drew Bieber.

Vermoeid zit ik in de tourbus. Iedereen was van alles aan het bespreken, maar mijn gedachten bleven zitten bij Hailey. Hoe ze vanochtend weg was gegaan, en niet terug was gekomen. Na haar vertrek kon ik gelijk niet meer slapen. De warme plek naast me was weer ijskoud, en gelijk was mijn vermoeidheid ook weg. Tot nu dan, nu wetend dat ik geen afscheid van haar kon nemen. ‘Justin ga je eens fatsoenlijk aankleden, zo kun je niet mee het restaurant in’, moppert mam en kijkt me boos aan. Zuchtend sta ik op en loop naar mijn gedeelte, en kijk in de kast naar wat betere kleding. In een joggingbroek wou mijn moeder me duidelijk niet naast zich hebben in het restaurant. Snel haal ik een blouse met spijkerbroek tevoorschijn, en kijk er goedkeurend naar. Ik verwissel mijn kleding met de stapel in mijn handen, en pak een zonnebril van mijn nachtkastje af. Mijn schoenen verwissel ik voor een ander paar, en stap mijn kamer weer uit. Mijn moeder knikt goedkeurend als ik naar binnen toe loop, en stapt alvast naar buiten toe. Gauw grijp ik mijn telefoon van tafel mee, en kijk of ik nog een nieuw berichtje had van Hailey. Maar die hoop is al gauw verdwenen als ik zie dat ik geen nieuwe berichten heb ontvangen. Tranen lijken over mijn wang te willen rollen, ze liet niks van zich horen. Ik was bang, maar ergens wist ik dat dit allemaal aanstel was. Want ergens zou zij nu veilig thuis zitten, dat wist ik zeker. Maar mijn bezorgdheid over haar was daadwerkelijk te groot voor iemand die elkaar maar een beetje kennen. Want zeg nou eerlijk, hoe goed kennen Hailey en ik elkaar nou? Ja, we hadden wat gepraat en gezoend. Maar ik kende haar nog niet zo goed als dat ik zou willen. Ik zou alles van haar willen weten, uren naar haar verhalen willen luisteren, en zou nooit verveeld raken. Nee, ze was voor mij daadwerkelijk gewoon té perfect om iets fout te doen. ‘Justin loop eens door’, moppert mam en kijkt me onderzoekend aan. Brommend versnel ik mijn looppas en ga achter haar en scooter lopen met mijn zonnebril op. Was ze maar hier, was ze hier maar bij me. Dat zou dit diner een stuk leuker maken. Samen met mam loop ik het restaurant binnen, terwijl Scooter de deur voor ons open houd. We melden ons bij de balie, en gelijk wordt ons een tafel toegewezen. Dankbaar gaan we zitten, en bestellen wat te eten. Daar zitten we dan, en gelijk verveel ik me weer. Mam was aan het praten met Scooter over dingen die me daadwerkelijk niks boeide. Het waren geldzaken, maar niet iets wat voor mij interessant was. Zuchtend ga ik onderuit zitten, en kijk wat verveeld voor me uit. Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon op tafel die licht geeft. Ik buig me over het beeldscherm heen, en zie Chaz zijn naam staan. ‘Justin, zet dat ding uit en doe eens gezellig’. ‘Maar mam’. ‘Nee niks Justin, je doet wat ik je vraag of je bent hem kwijt voor een week’. Zuchtend stop ik hem in mijn broekzak zonder het smsje te open, en kijk opnieuw verveeld om me heen.

---
sorry dat het zo lang moest duren. Had geen inspiratie/zin om aan dit verhaal te schrijven, maar ik zal mijn best doen voor jullie! Want een on-afgeschreven story suckt haha.