Live your life like a top skater

Hoofdstuk 1
Live your life like a top skater.

“Ooit wil ik net zo goed worden als zij Mamie!”
Ik ben een 3 jaar oud meisje genaamd Annabel kijkt met mijn fel blauwe ogen, naar de Olympische spelen op Tv.
Ik heb mijn lange blonde haren los, en ze komen bijna tot op mijn onderrug.
Naast mij op de bank zitten mijn moeder en vader.
Met z’n 3e kijken we gefascineerd naar de toppers op het langebaan schaatsen.
“Dan moet je eerst wel groeien! En je groeit als je slaapt dus op naar bed, het is al laat!”
“Noouuu, maar mamiieee, ik wil dit zien!”
“oké dan, maar niet zo heel lang meer hoor!”
“joepiee!”
Al snel zijn de snelste aan de beurt, en ik kijk gefascineerd naar de slag en hoe hard ze wel niet gaan!
Maar mijn ogen vallen al bijna dicht, en al snel lig ik te slapen tegen mijn moeders schouder.

De volgende ochtend word ik wakker, en ik denk aan wat ik heb gedroomd.
Ooit kom ik ook op dat podium te staan, op de 1ste plek, met die mooie goude medaille om mijn nek!

“ANNABEL!! KOM IS NAAR BENEDEN, WE HEBBEN EEN CADEAUTJE VOOR JE!” roept mijn vader op mijn 5de verjaardag
Ik ren snel naar beneden, en ik kijk wat mijn ouders in hun hand hebben.
“joeppiee!! Nu kan ik net zo goed worden als die mensen op tv! Wanneer gaan we rijden?”
“Annabel, het is hartje zomer! Al het ijs is weg door de zon!”

En zo verstrijken er een paar dagen, en ik word steeds ongeduldiger.
“Mamiee, wanneer gaan we nu schaatsen! Ik wil ook schaatsen!”
“Oh lieverd, dat kan pas als er sneeuw ligt!"
“maar dat duurt nog heel veel nachtjes!”
“ja dat weet ik, maar het ijs moet toch wel super goed zijn als je daar op wilt schaatsen met je net nieuwe schaatsjes.”
En zo verstreek er een hele zomer.
Buiten wordt het steeds kouder en ik loop weer naar mijn moeder toe en ik vraag: “mamsie, ik vind dat er sneeuw ligt! ik heb het hartstikke koud. En jij had gezegd wanneer het koud wordt ik mag schaatsen.”
“oké dan, zullen we het dan maar uit gaan proberen.”
Mijn moeder pakt mijn kleren en ik ga me omkleden. 'Eindelijk' denk ik .

We zijn op de schaatsbaan. Mijn vader bind mijn schaatsjes onder mijn voeten, en ik probeer naar het ijs te lopen. Maar helaas, ik val al met de eerste stap die ik probeer te zetten!
“Mam, pap! Het lukt niet!”
Net op het moment dat ik wil gaan huilen, komen ze aan lopen, en helpen ze mij overeind. Ze pakken allebei 1 arm, en zo lopen we het ijs op.
Ik probeer op het ijs te lopen, want dan ga je toch vooruit?
Ik sta zo erg op de binnenkant, dat zelfs mijn schoen het ijs raakt. Mijn ouders houden me staande doordat ze mij aan mijn armen omhoog trekken.
Ik vind het helemaal geweldig, en mijn witte wangetjes zijn helemaal rood van de kou.

We zijn op de terug weg naar huis, en ik praat met mijn ouders.
“Schaatsen is leuk! Ik wil het vaker doen!”
“Haha, oké, wil je dan ook met andere kindjes schaatsen?”
“Dat is eng!”
“Nee hoor, dat is niet eng! Dat is toch juist leuk!”
“Maar dan zijn ze allemaal veel beter als ik!”
“vast niet, net ging je echt super hard!”
“Hihi, oké, maar dan moeten het wel lieve kindjes zijn, anders vind ik het eng!"