I wouldn't have a life if I didn't have my parents. 5*

Ik was helemaal niet van plan om weg te vluchten, dat zou te hard opvallen dus deed ik alsof ik nergens van wist en kwam doodleuk weer naar school de volgende dag.

Ik liep door de lege gang naar de kantine. Ik moest nog een of ander ding regelen bij Biologie, dus was ik daar als enige terwijl de rest al binnen was. Ik liep op mijn gemak overwegend of ik niet gewoon weg kon gaan, ik was de hele dag vreselijk opgelaten en het idee om nu meteen naar huis te vluchten leek erg uitnodigend. Achter de hoek hoorde ik vlugge voestappen en ik herkende de geur. Ik draaide me om, net om een gehaaste Renesmee in het vizier te krijgen die maar niet snel genoeg bij de kantine kon geraken. Ze zag mij voor zich terwijl ik op mijn gemak naar de kantine liep. Eerst schrok ze, dan werd ze aangevallen door een golf van twijfels en dan wist ze niet wat ze moest doen: me begroeten of weglopen. Dus nam ik het initiatief: ‘O, goedemiddag Renesmee.’ Glimlachte ik vriendelijk naar haar. Ze leek nu wat meer op haar gemak. ‘Eh, hallo, Lady Catherine.’ ze kwam stilletjes naar me toe, ze wou geen argwaan bij me wekken.
‘Laat dat “Lady” maar achterwege, dat is nergens voor nodig. Ik ben er te lang mee aangesproken geweest, het zou fijn zijn als iemand het eens niet deed.’ Ik grijnsde breed naar haar, ik weet niet of het kwam doordat ze ook vampier was of door iets waar ik nog geen kaas van had gegeten, maar opeens voelde ik me zeer op mijn gemak in haar aanwezigheid en kon ik wel mijn diepste geheimen onthullen.
We praatten wat over een altijd kwade leraar op school en over het weer en ik merkte dat ze wat verwijderd van me liep en ik herinnerde mij dat ik heb horen zeggen dat ze gedachten kon lezen door middel van aanraking, vandaar dus.
‘Maar hoe zit het met je ouders? Moesten ze niet met je mee?’ vroeg ze. Ik merkte dat ze een poging deed om me om de tuin te leiden.
‘Mijn ouders zijn al vele jaren geleden gestorven, Renesmee.’ Glimlachte ik flauwtjes.
‘Oh.’ Ze zuchtte gemaakt verbaasd of niet gemaakt, je kon het er niet aan zien, maar ik wist het wel, want het was geen verassing voor haar, dat had ik onlangs ontdekt. ‘Het spijt me.’
‘Ach, geen excuses. Je kon het niet weten.’ Stelde ik haar gerust.
We kwamen een andere gang tegen en wanneer ik mijn weg op wou gaan en zij de hare botsten we perongeluk tegen elkaar, wat eigenlijk best onhandig was en daarbij raakte ze ongewenst mijn onderarm die bloot was doordat ik een eenvoudig t-shirt droeg.

Renesmee’s bloed stolde bij de aanraking en ze kon het wel uitschreeuwen van verdriet. In een enkel ogenblik zag ze een hele leven voorbij flitsen en ze kon elk klein nietig detail voor zich zien. Alles. Sinds Catherine’s geboorte, de handen en de ogen van haar moeder, haar haar en geur tot haar schaamte en verbijstering van de voorbije dag, toen haar familie erachter was gekomen wat ze van plan was en uiteindelijk haar ware aard. Lady Catherine was een echte Lady. Werkelijk was ze aardig en behulpzaam. Ietsje verlegen en helemaal niet ijdel. Wraakzuchtig, maar haar donkere gevoelens vloeiden enkel vanuit haar diep gekoesterde en opgestapelde pijn en wanhoop. Gevoelens die haar van binnen uit vraten. Ze zag, ze voelde, ze ademde alles wat er met Catherine in de voorbije jaren was gebeurd.
Ze zag een pijnlijk, verscheurd, eenzaam ziel die zich maar enkele momenten van echte liefde naar boven kon halen, maar het zich niet meer precies kon herinneren. Ze schreef haar eigen scenario’s van haar leven en ouderliefde die ze ooit had ervaren.
Renesmee had het gevoel dat ze zelf verscheurd werd en het ogenblik die nog geen seconde had geduurd beschouwde ze als de hele negentien jaar van Lady Catherine en voelde zich opeens oud en verdrietig.
Ze kon niet laten maken dat iemand Catherine ook maar zou durven pijn te doen, zelfs haar eigen ouders. Ze heeft nog nooit met iemand op deze manier meegevoeld en het enige wat ze op het moment wou doen is in tranen uitbarsten en Catherine alles vergeven, haar geruststellen, omarmen, in slaap wiegen, haar aan het lachen maken, vreugde schenken.
Ze voelde tranen over haar wangen glijden.

Opeens verstarde Renesmee en zag ik een traan langs haar wang glijden. Dan nog een.
‘Wat is er?’ vroeg ik verbaasd.
Ze keek me schuldig aan door haar betraande ogen. ‘Sorry, ik las je gedachten, het was per ongeluk, echt waar. Het was mijn be...’
‘Het is niets.’ Onderbrak ik haar woordenval. ‘Maakt niet uit.’
Ze glimlachte weer. ‘Kom je bij me zitten in de kantine?’
‘Graag! Maar dan moet je ook eten nemen, want anders zit ik daar zo met een volle blad en jij met niets en dat kan soms genant overkomen.’ Ik lachte vrolijk om haar weer in de stemming te brengen en het incident te laten vergeten. Ze lachte terug.

We zaten daar en voerden een gesprek dat ik nog in geen jaren gevoerd heb. Zo amusant, interessant en diep.
Op het laatst zei Renesmee: ‘Ik vind het echt heel erg voor je. Ik moet er niet aan denken om mijn ouders kwijt te raken, dan heb ik gewoon geen leven meer.’ Ze zei het onbewust in het niets starend. Onbewust waren de woorden gekomen. Ze schonk er verder geen aandacht aan terwijl ik wel door de grond kon zaken van schuldgevoelens die me besprongen. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?