Hoofdstuk 1: A new class

Harry POV
Onzeker liep ik het lokaal binnen, geen idee wat me te wachten stond. Ja, een klas. Maar wat voor een klas? Ik had geen idee. ik was nooit echt goed geweest in nieuwe vrienden maken. Gelukkig had ik wel vrienden op mijn oude school, een hele boel zelfs. Maar, mijn moeder moest natuurlijk alles verpesten door zichzelf te laten overplaatsen naar een andere stad. En dan moesten we dus ook verhuizen, woehoe. Not.
Mijn blik gleed langs de hoofden in de klas. Er zaten niet zo veel mensen, een stuk of 20. Ook zag ik dat er veel meer meisjes waren dan jongens, rond de 13 meisjes en 7 jongens ofzo.
“Hallo, jij bent vast Harry,” zei een man, waarschijnlijk de leraar. “Ja, dat klopt ja,” antwoordde ik.
“Ik ben meneer Stern, je mentor. En dit is je klas,” hij wees naar de klas, “klas, dit is jullie nieuwe klasgenoot, Harry Styles.”
Een paar meisjes giechelden en fluisterden dingen tegen elkaar die op ‘wauw hij is knap’ en ‘wat een schatje’ leken. Meteen was ik niet meer onzeker. Mijn status zou op deze school hetzelfde zijn als die op mijn vorige school. Ik zou populair en cool zijn, zoals het hoort. Alle meisjes zoude op mij verliefd zijn, zoals het hoort. Ik lachte even en schonk de meisjes in knipoog.
“Je kan naast Louis gaan zitten, zijn buur is er vandaag niet,” zei meneer Stern. Ik keek de klas rond, wie the hell was Louis? “Hiero, ik ben Louis,” zei iemand. Ik keek op en zag een jongen met bruin stijl haar naar me zwaaien. Lachend liep ik naar hem toe en ik liet ik me neerploffen op de stoel naast hem. “Hoi, ik ben Harry,” zei ik. “Nice to meet you Harry,” zei Louis.
“Zo, engels?” Ik keek hem lachend aan. “Jazeker, dat was Engels ja.” Ik lachte weer, ik mocht deze jongen wel, hij kon nog best wel eens een vriend van me worden.
“Harry, dat je een nieuwe leerling bent betekend niet dat je door mijn uitleg heen mag praten. Dat is erg slecht voor je reputatie bij mij.” Geschrokken keek ik op, meneer Stern keek me boos aan.
“Oh, oeps, het spijt me meneer.”
Naast me hoorde ik Louis giechelen, wat heel schattig klonk. Ik draaide me om naar hem en keek hem quasiwaarschuwend aan. “Ik hou al op, ik hou al op,” zei Louis terwijl hij een ‘ik-geef-me-over’ gebaar maakte. “Mooi zo.”
De rest van het uur luisterde ik naar het gepraat van meneer Stern, maar ik snapte het niet. Toen de bel ging sprongen Louis en ik tegelijk op en renden we het lokaal uit.
“Hebben we pauze?” vroeg ik aan Louis. Hij knikte, “ja, ga je mee wat eten halen?”
“Ja, lekker. Bij de kantine?” vroeg ik. “Nee, bij de vuilnisbak,” antwoordde Louis serieus. Ik keek hem eerst vreemd aan, maar begon daarna te lachen. “Ja, tuurlijk,” zei ik.
“Nee serieus, ik haal altijd eten bij de vuilnisbak met Niall, Liam en Zayn.”
Ik keek hem nog steeds vreemd aan, at hij echt uit de vuilnisbak?