Marry me. 15*

Draco wou naar een restaurant gaan gespecialiseerd in vis. Ik had geen idee of hij het bewust of onbewust deed, maar het was wel het laatste wat ik ooit zou doen. Een visrestaurant was net hetgeen wat Johnny nu nodig had. Hij moest die uitgemergelde vissen eten om nog uitgemergelder te worden. Na-ha, over mijn lijk.
We gingen naar een typisch Engels restaurantje - ik had Draco het hoofd van zijn schouders gezaagd en hij gaf uiteindelijk toch toe - dus daar zaten we dan.
Ik nam een steak, goedgebakken, Draco nam iets zo onbeduidends, dat ik het niet meer weet, en Johnny had een heel menu samengesteld.
‘Wat wil je eten?’ Ik gaf de jongen een menukaart.
Johnny’s ogen gingen wijdopen terwijl hij de regels doorlas, toen had hij snel een keuze gemaakt en liet het mij zien: een fles australische chardonnay, wodka en als dessert ijs met likeurkersen.
Ik keek hem fronsend aan: ‘Weet je het zeker?’ Hij aarzelde even, dacht na waarom hij het niet zeker zou weten en knikte toen.
Draco zuchtte moedeloos en draaide met zijn ogen.
‘Heb je het nog steeds niet door? Die jongen kan niet lezen, Astoria.’
O God, hoe kon ik nu zo dom zijn? Ik keek Johnny wanhopig en vragend aan. ‘Is dat waar, knul?’ Johhny, die al beschaamd zag dat we hem doorhadden knikte lichtjes en boog zijn hoofd, zodat ik zijn betraande ogen niet zag.
‘He. Lieverd, weet je wat we kunnen doen? Ik neem het menu met je door en dan kan je alles kiezen wat je hartje maar begeert. Echt alles.’ Ik glimlachte zoetjes en geruststellend naar hem. Daarop ging ik naast hem zitten met de menukaart en hij koos deze keer normale zinbezittende gerechten. Veel. Eerst een of ander soep, dan 2 hoofdgerechten, een nagerecht, dan weer een hoofdgerecht en daarna thee. Ik vond het uiterst amusant en ik vroeg me lichtjes verbaasd af hoe hij het allemaal kon binnenkrijgen. Maar ja, ik was er naar uit om aan zijn wensen te voldoen en Draco die al een beetje bijgekomen was van zijn verbazing stelde voor om in mijn plaats voor hem te betalen. Ze geraakten namelijk al snel aan de praat.
‘Heb je ouders?’ vroeg Draco.
‘Nee, mneer.’ Antwoordde Johnny met een volle mond.
‘Woon je alleen?’
‘Nee, mneer. ‘K woon in ’n huis bij me werkgever.’
‘Je werkgever?’
‘Ja, mneer. Ik en ’n paar vrienden v’n me stelen voor de huisbaas.’
‘Geeft die huisbaas van je, je wel wat te eten?’
‘Nee, m’neer. Da’s iets waar we zelf vo’ moet’n zorge.’
‘Hoe doe je dat dan?’
‘Ah, da’s makk’lijk, mneer. Elke woensdag gooit de Italiaan aan d’ kaai et’n weg. ’t Komt v’n zen restaurant. Ik kijk d’r wa in rond of ‘k iets eetbaars vind, meestal ligt er wel iets, mneer.’
‘Wat? Eet je alleen op woensdag?’ riep ik verbaasd uit.
‘Dat hangt er vanaf, ma’am.’ hij lachte beschaamd. ‘Soms steel ik ook. Dagger, da’s m’n huisbaas, zegt da ‘k ooit een heel goeie dief zal worden. ‘K ben zo stil da ge me ond’r geen enkele omstandighede zult horen. As ‘k wa oudr ben, vijftien ofzo, stuurt hij me naar Londen, daar is meer te stelen.’
‘Waarom ben je er dan zo zeker van dat je daar juist niet slechter in gaat worden?’ wilde Draco weten.
‘Nou...’ Johnny aarzelde een momentje, dan besloot hij dat het toch niet zo erg zou zijn als hij zijn geheim onthulde. ‘Daarom.’ Hij knopte zijn hemd los tot aan zijn middel en ik zag een tattoeage die zijn borstkas sierde. Niet zo maar een tattoeage, maar iets behoorlijk geheims, waar nog minder dan vijftig mensen op de hele wereld van wisten en waar ik een van was: het leer van Vanzagara. Op Johnny’s borst stond fier en onmiskenbaar het bloem van Vanza getattoeerd, dezelfde tattoo die mijn leraar van vanzaanse vechtkunsten en kruidkunde had. Ik keek hem met grote ogen aan en ik merkte dat ik sprakeloos met mijn mond open naar de fijne tekening zat te staren toen ik zag dat Draco en Johnny me beiden me elk een opgetrokken wenkbrouw aan zaten kijken.
Ik schonk er maar geen aandacht aan: ‘Johnny, weet je wat dat moet voorstellen?’ vroeg ik hees.
‘Nee, ma’am. Echt geen idee, maar me huisbaas zegt da ’t me garandeert da ‘k een goeie dief zal zijn.’
Ik bracht iets onvertaanbaars uit als antwoord en ging verder met mijn dessert zodat Draco niets aan me kon merken. Hij mocht niet weten dat ik een vanza-leerling was. Hij wist het ook niet, want enkel vanzanen konden zonder woorden merken wie het wel was en wie niet. Aan de bewegingen. Soepel, beheerst, doodstil, onmerkbaar. Fantastische vermogens voor een dief, dat is waar. Maar wie gaat hem opleiden? Hij zal niet beter worden zonder een leraar.
Ik moest afleiding hebben en met een spijtverklaring zonderde ik me af naar de toilet. Ik waste mijn handen, spoelde mijn gezicht en dwong mijn gedachten een andere kant op terwijl ik naar mezelf in de spiegel keek.
De deur ging open. Het was Draco.
‘Wat doe je hier? Dit is de dames-wc. Je mag hier niet binnen.’ maakte ik hem wijs.
Maar Draco luisterde niet naar mij, hij grijnsde enkel breed. ‘Die jongen! Hij is echt enig!’ hij lachte. ‘Waar heb je hem in hemelsnaam gevonden?’
Hij kwam voor me staan en legde zijn handen om mijn schouders. ‘Alleen, wil je er alsjeblieft geen gewoonte meer van maken om me van mijn stuk te brengen? Dat is volgens mij al de tweede keer vandaag. Je houdt er blijkbaar van om mij telkens te verbazen, eerst met dat modderbloedje... ’
‘Hermelien. Haar naam is Hermelien. Als je niet stopt met haar zo te noemen, dan spreek ik nimmer tegen je. Vergeet dat niet.’ snoof ik boos.
‘Nja, wat jij wilt. Maar wat gaan we doen met de jongen? We kunnen hem hier toch niet zo achterlaten?’
Schok. Een werkelijke schok, dat is wat door me heen ging. Draco, die bezorgd was om een jongen die hij pas enkele uren kende. Waar ging de wereld naar toe?
‘Nou, ik weet het niet... Heb je geen kennissen waar we hem kunnen achterlaten tot dat het vakantie is of zo?’ ik keek hem twijfelend aan. Hij me bedachtzaam.
‘Nee. Ik weet het.’ Zei hij dan uiteindelijk. ‘Ik stuur hem naar mijn moeder, ze zal het goedvinden, ik ben er zeker van.’
Ik slaakte een vreugdekreet. ‘Dat is fantastisch! O mijn god, wat goed! Kom, we gaan terug naar Johnny, die zal al denken waar we blijven.’ Ik trok aan zijn arm.
‘Ja, maar eerst dit.’ Hij trok me naar zich toe en kuste me zachtjes. ‘Hm. Dit is wel het lekkerste nagerecht ooit.’ Draco keek me aan met een geamuseerde blik. ‘Wat denk je; als we gedaan zijn met school, zullen we hem dan adopteren?’
Nog zo’n bewijs dat je je lot op geen manier kan ontlopen, hij zei “Trouw met me” - hij vroeg me simpelweg ten huwelijk, maar dan met geheel andere woorden. Nu moest ik alleen wachten tot dat hij me officieel zou vragen, tot ik officieel verloofd was.
Ik voelde me net twintig, zo levenswijs en ouder dan al de andere die ik kende. Geen jong kind meer.
Het was een fantastisch gevoel.