71.

"Dus, jij wilt me helpen, maar hoe heet je eigenlijk?", vroeg ik. Ik wist nog steeds niet hoe de vrouw heette die me alles had vertelt. "Ik ven Hera.", zei ze. Oké... Vaagheid. "Maar wat moeten we doen? Ik bedoel, ik weet niks en jij bent helemaal thuis...in...mijn...hoofd?", vroeg ik. "We moeten naar het centrum. Daar waar de rivier van leven ontspringt is je zwakste punt. Als de bron wordt geblokkeerd ben je te laat." Ik sprong op. "Nou, waarom wachten dan hè? Laten we gaan." Hera stond ook op. "Maar wees voorzichtig. Wat er hier gebeurd heeft ook effect op je lichaam."Ik knikte. "Kom nou...", zei ik ongeduldig.

Hera ging me voor. Ik realiseerde me dat deze plaats prachtig was. Plotseling keek Hera me met een verdrietige blik aan. "Wat is er?", vroeg ik. "Het is gewoon... Je beseft niet wat voor geluk je hebt. Deze plek mag je de jouwe noemen, en het is het mooiste wat er bestaat. En ik, ik mag het slechts bewaken. Elke dag dat ik hier ben, voel ik jaloezie. Voor iets wat ik nooit zal hebben."

-Oké, beetje kort. Vergeven??-