*4.2*~Carlisle

"Hoi, ik ben Alice.", zei een hyper meisje dat open deed. "We dachten dat je het hier fijner zou vinden dan in een ziekenhuis, dus heb ik Carlisle gebeld en gevraagd of we het hier konden doen.", legde Embry me uit. Jee, zou een groot verschil maken, nou niet dus. Alice liep voor ons uit de trap op. Ik keek naar de manier waarop ze bewoog. Het leek wel alsof ze danste, zo licht en sierlijk waren haar bewegingen. Ze deed de deur open en liet ons verder alleen. "Hallo, ik ben Carlisle.", zei de man die achter het bureau zat. Hij gaf me een hand en ik kreeg de neiging om 'm direct weer terug te trekken. Zijn hand was koud. Terwijl ik weer een hele preek kreeg keek ik de kamer rond. Hij was groot en er waren meer boeken dan ik ooit bij elkaar had gezien. Nee, dat lieg ik. De bieb in het winkelcentrum was groter, maar dan nog. Er hingen ook schilderijen. Ze leken oud, en op bijna elk doek stonden drie mannen. Wat het meest opvallende aan hun was, waren hun rode ogen en hun uitstraling van macht. "Aurora...", zei Carlisle. "Luister je eigenlijk wel?", vroeg hij. "Sorry, maar ik heb dit al duizend keer gehoord, dus dat stuk kunt u overslaan." "Goed, ik wil nog even paar kleine testjes uitvoeren en dan kun je gaan. Kun je even naar buiten Embry?"

Oké, dan, ik voelde me redelijk oncomfortabel, maar Carlisle was heel aardig, dus ik maakte me weer zorgen om niks. Het enige wat me irriteerde was dat hij een dieet voor me had opgesteld zodat ik weer meer kon eten, zonder alles er direct uit te gooien. Blijkbaar begreep niemand op deze planeet dat eten wel een van de laatste dingen was waar ik me zorgen om maakte.