#103.

“Je zal het vandaag zonder ons moeten doen vrees ik”, zei Tom toen Bill en ik een tijd later aan de ontbijttafel verschenen. Tom was zelf nog bezig met het smeren van zijn boterham, dus ik veronderstelde dat hij nog niet zo erg lang op was. Het is te zeggen, dat hij nog niet zo lang beneden was, want ik vroeg me af of hij er nog in geslaagd is om te slapen. Zijn haar was nog nat, wat erop wees dat hij eerst een douche genomen had.
“Hoe bedoel je?” Vragend keek ik naar Bill, maar hij haalde zijn schouders op als teken dat hij ook van niets wist. Ik ging tegenover hem neerzitten en schonk voor mezelf en voor Bill een kop koffie in.
“Onze manager belde daarstraks, hij wil dat we langskomen.” Ik zag Tom schuin en onopvallend naar Bill kijken die alleen maar een luchtige ‘o’ kon uitbrengen. We hadden allemaal wel een soort van vermoeden wat dat zou gaan betekenen.
“En zei hij ook waarom?” probeerde Bill, hoewel hij zelf wel enkele mogelijk correcte antwoorden in zijn hoofd had. Tom schudde zijn hoofd en keek zijn broertje strak aan. “Volgens mij kan je dat zelf wel raden, toch?” Daarna wierp Tom een vluchtige blik op mij. “Wat? Gaat dit om mij?” vroeg ik nogal geschrokken.
Tom haalde zijn schouders op. “Het zou kunnen, met dat je een relatie hebt met Bill. Misschien wil hij eens zien wat voor persoontje je bent, of misschien wil hij je in een interview, ik weet het niet. Hij kan het ook over onze muziek en touren willen hebben.” Hij haalde wat onverschillig zijn schouders op, alsof het hem niet zoveel kon uitmaken. Ik daarentegen keek van Tom weer naar Bill en toen weer opnieuw naar Tom. “Maak je niet druk, liefje. Het is vast niks bijzonders”, probeerde Bill mij gerust te stellen. Vast wel, ik kon zo aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij zich er ook maar wat onwennig bij voelde en niet echt wist wat hij moest denken.
“Laten we er nu even over ophouden. Bill en ik vertellen het je vanavond wel als we terug thuis zijn.” Ik knikte. Het was nu niet zo dat ik geen belangrijkere zorgen aan mijn hoofd had dan dat.
“Goed geslapen trouwens? Je ziet er maar wat mottig uit en dat terwijl je net uit de douche komt.” Ik kon Bill wel een klap om zijn oren geven. Ik bleef naar beneden kijken en concentreerde me het smeren van een tweede boterham. Er weerklonk alleen maar wat gemompel uit Tom zijn mond. Ik durfde geen van beiden aankijken, want ik voelde me schuldig. Schuldig omdat ik Tom hiermee had opgezadeld en zo uit zijn slaap gehouden had, maar ik had ook nog eens een schuldgevoel tegenover Bill omdat ik en Tom een soort van geheim hadden waar hij niets van afweet.
Om mezelf weg te krijgen van dat onwennige moment, stond ik op met nog een halve boterham in mijn hand.
“Ik ga douchen.” Ik liep langs Bill en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd. “Overleef jij het hier wel?” vroeg hij bezorgd. “Natuurlijk wel”, glimlachte ik. Ik griste mijn handtas mee die ik ergens in de gang had achtergelaten en liep de trap op. Het eerste wat ik deed toen ik de badkamer bereikt had, was het innemen van mijn eerste portie pillen van de dag. Ik vulde een beker met kraantjeswater van de lavabo en slikte ze een voor een door. Ik verstopte het doosje weer in mijn handtas en plaatste ze naast ze deur. Amper een paar tellen later hoorde ik hoe de auto gestart werd, wat wilde zeggen dat de tweeling op het punt stond om te vertrekken. Heerlijk, dacht ik, zo’n dagje voor mezelf, zonder een masker te moeten ophouden. Ik ontdeed me van mijn slaapkledij en schakelde het kleine radiootje aan voordat ik de douchecabine instapte. Een betoverende vrouwenstem drong tot me door. Het was een of andere Duitse artiest die ik niet kende, maar die me op de een of andere manier wel aansprak. Liebe heißt Schmerz, wenn ich dich seh´. Komm sag mir warum tut Liebe weh und bist du bei mir, dann ist es als wenn zwei Welten aufeinanderprallen.