001| Audrey Memphis

Audrey Memphis

Ik had een nieuw bos gevonden, een bos in La Push. Ik zat in een boom met een blaadje in mijn hand. Ik hoorde Cherry, zijn nageltjes zich in de boom zetten en hij kroop via de stam naar de tak waar ik zat. Hij kroop over mijn bovenlichaam naar mijn schoot. Hij ging rechtop staan en keek me onderzoekend aan. 'Alles goed?' hoorde ik zijn stem in mijn hoofd. Ik knikte en ging eens met mijn hand zachtjes over zijn hoofdje heen. Toen ik me begon te verbergen in de bossen kwam ik erachter dat ik dieren kon horen en met ze praten. Dat was toch het leukste aan de gaven die ik had. Ik keek Cherry niet recht aan maar keek naar mijn hand. IK was er ook achter gekomen dat als ik wilde ik snel kon rennen maar dan was ik achterna heel uitgeput en dat rennen gebruikte ik alleen maar als het nodig was. Cherry kroop de over de tak en nam een noot die aan een takje hing. Hij begon eraan te knabbelen en at hem op. Ik liet mijn been over de tak heen bungelen. Ik zuchtte en pulkte wat aan het topje dat ik aanhad. Ik had altijd een grote tas bij me waar kleren inzaten maar het waren er niet veel. Maar als ze versleten waren ging ik gewoon weer nieuwe halen. Mijn ouders waren stinkend rijk geweest en ik heb alles geërfd. Ik moest eigenlijk wachten tot ik 18 was maar ik had ze overgehaald. Meer door mijn gave te gebruiken, mijn dodelijke. Ik gebruik hem liever niet maar ik had het geld nodig en ik wilde niet in een weeshuis wonen, dus besloot ik maar rond te zwerven in bossen. Met het geld van mijn ouders kon ik nog eten en nog dingen kopen. Maar ik was nu zo gewend aan de bossen geraakt dat ik bijna niet meer terugging naar de bewoonde wereld. Ik keek naar Cherry die nog steeds aan zijn noot aan het knabbelen was. Hij was de enige die ik nog heb, de enige die nog leeft. Ik zuchtte en ik liet me vallen uit de boom. Ik kwam behendig op twee voeten terecht en keek rond. Niets te zien. Ik liep naar de boom met een holle stam en haalde er mijn tas uit. Ik rommelde er even in en vond toen een appel. Ik haalde hem eruit en ging zitten leunend tegen de boom. Ik nam een hap ervan en het sappige goedje gleed door mijn keel. Ik zag Cherry in paniek mijn kant uit rennen. Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Gigantische wolven komen hierheen!' ging zijn stem bang door mijn hoofd. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik met een klein beetje angst in mijn stem. Ik voelde de grond een beetje daveren onder mijn voeten. Cherry kroop angstig een boom in terwijl ik achterdochtig ging rechtstaan. Ik nam mijn tas en nam nog een hap van mijn appel. Ik gooide mijn tas over mijn schouder en begon te kauwen. Ik zag voor me gigantische wolven verschijnen. Ik hoorde niks uit hun hoofden komen, geen stemmen niks, alleen de angstige gedachtes van Cherry. Ik zag de grootste, en vast de alfa, grommen naar me. Ik trok mijn wenkbrauw op en nam nog een hap van mijn appel. Ik keek hem niet recht in zijn ogen maar op een bepaald punt boven zijn hoofd. Hij leek verbaast over mijn houding maar daar bleef het niet bij. Hij begon langzaam dichterbij te komen maar ik was al vliegensvlug weg. Ik gebruikte mijn gave om supersnel te rennen maar blijkbaar konden die wolven er ook nog wat van. Ik begon te zigzaggen tussen de bomen. Het lukte maar niet om ze af te schudden. Ik keek achterom en zag ze me nog steeds volgen. Toen ik weer voor me keek zag ik een rivier. Ik sprong erover en landde op mijn voeten. Ik keek hurkend achterom en zag dat ze bleven staan. Ik begon te glimlachen en rende verder maar nu wel op mensentempo. Die zag ik niet aankomen, dacht ik.