A ranger/traitor 5

De jager kwam weer naar binnen.
“Blijkbaar kun je goed stilstaan,” zei hij koel. Miko wist niet wat antwoorden en hield zijn mond maar. Hij hoopte dat de jager niet zou merken dat hij wel van zijn plaats was geweest.
“Je hebt je flink in de nesten gewerkt”, ging Will verder zonder hem zelfs maar aan te kijken. Miko bleef zwijgen.
“Hoe komt het dat een slimme jongen zoals jij daaraan begint?” zei de jager terwijl hij zijn mantel aan een haak hing. Miko gaf nog steeds geen antwoord, hij hoopte dat de jager verder zou gaan en de vraag zou laten rusten. Nu keek de jager hem wel aan. Hij aarzelde. Hij besloot dat het waarschijnlijk het beste was om de jager de waarheid te vertellen. Ze schenen een speciale gave te bezitten zodat ze konden achterhalen als iemand loog, maar wat was de waarheid? Hij was er mee begonnen, ja, maar waarom precies? De grijze jager wachtte geduldig op zijn antwoord. Miko dacht na. Niet enkel om de jager antwoord te geven maar ook zichzelf.
“Ik wilde niet afhankelijk zijn van anderen en zeker niet als die medelijden met mij hadden”, zei hij uiteindelijk. Daar leek de jager even over te moeten nadenken.
“Maak je geen zorgen, medelijden met jou heb ik niet. Even denken wat ga ik precies met je doen?” Miko deed het bijna in zijn broek van angst, maar liet het niet blijken. Hij bleef nog steeds doodstil staan. Wat was die jager van plan?