HoofdStuk2

Aangekomen aan het station regende het nog steeds, mensen liepen het gebouw binnen om te voorkomen dat ze doorweekt zouden raken. Wesley keek naar de klok bovenaan de toren en zei dat we ons moesten haasten. Om hem mijn aanwezigheid nog langer te besparen versnelde ik mijn tempo. Bij het binnen komen bekeek ik op welke perron ik terrecht moest en liep vervolgens snel de gangen door. Toen het cijfer 3 verscheen ging ik de trap op. Plots greep iets -of beter gezegt 'iemand- mijn hand vast.
" ik ga hier afscheid nemen anders vertrekt de bus zonder me."
Hij kuste me vervolgens op de wang en verdween om de hoek.
"tot ziens" fluisterde ik in de leegte...
Ik slenterde de trappen verder op, mensen stampten me omver om toch nog op tijd hun trein te kunnen halen. Mijn hoofd zakte neer en ik voelde weer een baksteen dat vast zat in mijn keel. Eenmaal op het perron vervaagde mijn zicht, ik probeerde mijn tranen in bedwang te houden maar voor ik het bessefte was mijn gezicht al doorweekt.
Stapte de trein op, mensen staarden me aan. Ik trok mijn kap op en zocht me een plaats waar ik veilig zou zijn van mensen hun blikken. Eenmaal een plek gevonden te hebben in de een hoek van de waggon liet ik mijn hoofd tegen het raam aanleunen. Het waren niet enkel zijn woorden dien me in zo'n stemming brachten. Ver van. De gedachte om weer huiswaards te rijden, ver weg van hem en dichterbij de ellende maakte me ziek. Een bittere smaak kwam in mijn mond, mijn hoofd werd duizelig. Ik kroop was ineen om tot rust te komen en voor ik het wist vielen mijn ogen toe en viel ik in slaap.
Ik schoot wakker toen de controleur vermeldde dat we aan de eindbestemming gearriveerd waren. Met en diepe zucht stond ik op, stapte van de trein en ging de trap af richting de uitgang. Om vervolgs buiten onder het afdak te stoppen en nog even van mijn 'vrijheid' te genieten. Het geluid van mensne hun voetstappen in de waterplassen, regendruppels tegen de grond, ... Opnieuw liet ik ene diepe zucht. Een hand nestelde zich op mijn schouder, ik verschoot en stampte het van me af. Een man met een donker huidskleur lachte me met een breedde glimlach aan...