Part 4

Ik had mijn sollicitatie achter de rug, en ik voelde me geweldig. Ik had geen flauw idee of ik aangenomen zou worden, maar ik was er positief over. En het gevoel dat er een enorme druk van mijn schouders was genomen maakte me opgetogen, want ik had dagenlang enorm tegen het gesprek opgezien, en nu had ik het plotseling achter de rug.
Ik kwam de Drie Bezemstelen binnen, wat mijn stamcafé begon te worden. Ik wist niet of er iemand zou zijn die ik kende, maar ik had iets te vieren, dus wilde ik in ieder geval niet in mijn eentje thuis zitten. Ik slikte even toen ik zag dat mijn “fanclub”, die zich nog steeds uitbreidde, zich alweer aan zijn standaard tafeltje bevond. Het leek alsof ze vierentwintig uur per dag iemand hier hadden zitten die wachtte tot ik binnen kwam, want de afgelopen maand had ik hun plek nog geen enkele keer onbezet aangetroffen als ik op een willekeurig moment binnen kwam. Ik begon het er eerlijk gezegd een beetje benauwd van te krijgen.
Ik ging aan de bar zitten, en Rosmerta bracht me een pint boterbier. Meer dan een korte begroeting kon er vandaag niet af, want het was ongelofelijk druk in de kleine kroeg. Ik keek lui om me heen naar de andere gasten toen me een bekend donker gezicht opviel. Leo Jordaan leek ook in zijn eentje te zitten, dus besloot ik hem te vergezellen.
‘Hé Leo.’
Hij keek verbaasd om, maar toen kwam er een brede grijns op zijn gezicht. ‘Marcel! Jou heb ik al lang niet meer gezien.’
‘Het lijkt wel een eeuwigheid geleden,’ stemde ik in. Leo was ooit een van de meest enthousiaste leden van de Strijders van Perkamentus, en in die tijd hadden wel elkaar een paar keer gesproken. We waren nooit echt vrienden geworden, maar er was voldoende wederzijds respect opgebouwd om van een goede kennis te spreken, ook versterkt door dingen die we over elkaars prestaties van het afgelopen jaar hadden gehoord. Leo was bijvoorbeeld samen met Fred en George een van de belangrijkste presentatoren in het radioprogramma “Met het Oog op Potter” toen Voldemort en zijn aanhangers alle andere media censureerde.
‘De begrafenis zal wel de laatste keer zijn geweest, of niet?’ merkte Leo op, doelend op de uitvaart van Fred Wemel.
‘Ik ben bang van wel. Dit keer zijn de omstandigheden gelukkig wat minder verdrietig. Vertel eens, hoe gaat het met je?’
‘Ach, het leven gaat door. Ik schraap mijn kostje bij elkaar als commentator bij zwerkbal, maar voornamelijk oefenwedstrijden, niets opwindends. Maar ik geloof dat ik laatst een artikel in de Kibbelaar zag staan van jouw hand, of vergis ik me?’
‘Nee, dat zou best kunnen. Ik help Loena regelmatig met het blad.’
Leo hield zijn hoofd schuin en keek me nieuwsgierig aan. ‘En klopt het dan wat ze in de roddelrubriek van Heks en Haard schrijven over jullie?’
‘Heeft dat blad een roddelrubriek? Dat valt moeilijk te onderscheiden van de rest van de stukken,’ antwoordde ik. Ik begon lichtelijk geïrriteerd te raken over alle mensen die mij vroegen of het waar was dat Loena en ik een relatie hadden. Zelfs mijn oma had er laatst al een opmerking over gemaakt. ‘Maar nee, het is niet waar.’
Leo kreeg een begrijpende blik op zijn gezicht. ‘Welke is het dan?’ vroeg hij, waarmee hij mij in de war bracht.
‘Welke wat?’
‘Die meiden daar,’ zei hij, met een blik in de richting van mijn “fanclub”. ‘Een van hen is toch je vriendin, of heb ik het nou alweer mis?’
‘Je zit er naast,’ verzekerde ik hem. ‘Ik heb geen vriendin, en ik weet niet precies wat dat groepje steeds in mijn buurt doet.’
Leo schoot in de lach. ‘Je hebt fans die je stalken? Goed gedaan man, dat heb ik zelfs nog niet van Harry gehoord.’