003

Ik zette me schrap en was bang voor de klap. Nog heel even en ik kneep mijn ogen dicht…. Ik wachtte, er gebeurde niets. Langzaam keek ik door mijn wimpers heen en zag dat mijn moeder de auto geparkeerd had en me aankeek. “Kom je nog?” was het enige wat ze zei en ze stapte de auto uit. Ik keek om me heen en zag de muur achter ons. Er zat absoluut geen poort of iets in die muur en toch waren we erdoorheen gegaan. Nu pas bekeek ik waar we terecht waren gekomen. Ik zag een lange straat met allemaal aparte winkeltjes. Aan het einde van de weg stond een groot scheef gebouw en omdat het zo vroeg in de ochtend was, liepen er een paar mensen in gewaden door de straat heen. Ik pakte de lijst met schoolspullen en stapte uit de auto.

Bijna elke winkel gingen we af en kochten we de spullen die nodig waren. Ik kon mijn ogen niet geloven, zoveel aparte dingen stonden er overal. Alles was zo anders, en in een vreemde manier zoveel beter. Ik was zeer benieuwd naar wat ik allemaal ging leren. De boeken op mijn lijst gaven daar niet echt antwoord op. Ik kocht zelfs een extra boek die niet op de lijst stond. Vreemd voor mij want ik heb een hekel aan boeken. Het enige waarom ik het kocht is, omdat ik het stille vermoede kreeg dat er niets op internet te vinden zou zijn. Het boek heette Verwen jezelf als een echte meid. Altijd handig lijkt me.

Ik las op de lijst dat ik ook nog een dier mocht mee nemen en ik liep de ‘dierenwinkel’ binnen. Ik keek om me heen en al snel zag ik een super lief pik zwart poesje met een witte borst en pootjes. Meteen was ik smoorverliefd op het katje. Ik liep ernaar toe en pakte haar op. “Je neemt een uil.” Waren de eerste woorden die mijn moeder zei tijdens het spullen kopen. “Hoezo?” vroeg ik aan haar. “Dan kan je brieven schrijven en houden we contact.” Ik keek naar het katje en kreeg een geweldig idee. “maar als ik deze meeneem, en ik zit een week op school en jij stuurt mij een uil.. dan kan het allebei.” En keek haar vragend aan. Mijn moeder keek weg en zei niets, ik ging er maar vanuit dat het een ja was. Met het katje in mijn hand liep ik naar het deel waar de uilen in kooien stonden. Ik zag twee sneeuwwitte uilen in een kooi staan. “Mooi zijn ze hè? Het is een zeldzame soort en ik kon er wel twee bemachtigen. Het is broer en zus.” Zei de verkoper tegen mij. Ik keek naar de twee uilen en vond het zielig dat ze uit elkaar moesten. “Mag ik die witte mannetjes uil en dit katje?” vroeg ik aan de verkoper. “Natuurlijk” en hij pakte de uil uit de kooi en liep ermee naar de kassa. Mijn moeder rekende af. Nu pas viel het op dat het geen ‘normaal’ geld was. “Hoe kom je daaraan?” vroeg ik aan mijn moeder. “Had ik al een hele lange tijd.” Was het antwoord.

Op dat moment kwam er een mega grote en harige man naar binnen. Hij keek even rond zag de laatste sneeuwwitte uil en pakte hem. Hij liep naar de kassa en zei “Hoeveel kost ie?” Snel rekende hij af en liep zo weer door naar buiten. Ik vroeg me af of die uil wel goed verzorgd zou worden, aangezien hij er alles behalve verzorgd uitzag.