Common, Simple, Beautiful [Jennifer Chung]

‘Nee, mam, sorry. Ik kan niet komen. Ik heb nog maar drie examens dit jaar en moet nog tweeëntwintig punten halen wil ik naar het volgende jaar. Dit examen is al over twee dagen, ik heb al mijn tijd nodig om te leren.’ Ik pulk aan een draadje langs de zoom van mijn hoofdkussen, terwijl ik de telefoon in mijn andere hand houd.
‘Maar Julia, lieverd, het is je zusje! Ze wordt tien morgen, dat wil je toch niet missen?’
Ik zucht. ‘Mam, ik kan altijd nog langskomen voor haar verjaardag. Dit examen moet in een keer goed gaan.’
‘Ja, maar morgen vieren we haar verjaardag. Morgen is haar dag, met slingers, taart, ballonnen en cadeaus. Morgen heeft Steph een keer de hoofdrol, wat niet zo vaak gebeurt in zo’n groot gezin. Als je een andere keer komt, is het alsof je gewoon op bezoek komt en toevallig een cadeautje mee hebt. Dan draait het niet om haar. Sowieso is het erg lang geleden dat je langs bent geweest.’
Ik weet dat mijn moeder mij een schuldgevoel aan probeert te praten, en het lukt verdomd goed. Ik probeer me de laatste keer dat ik langs ben geweest te herinneren en realiseer me dan dat dat al ruim drie maanden geleden is. Ik heb het zo druk gehad, dat ik moet bekennen dat ik mijn familie een beetje ben vergeten. ‘Maar mam, als ik dit examen niet goed doe, moet ik mijn hele derde jaar overdoen.’
Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Je twee broers en je andere zus komen wel.’
‘Bart telt niet, hij woont nog thuis.’
Ik hoor mijn moeder zuchten. ‘Eerlijk gezegd, Julia, ben jij de laatste van wie ik dit had verwacht. Waar is dat kleine meisje dat zoveel om familie gaf gebleven?’
De teleurstelling is duidelijk in haar stem te horen. Ik bijt om mijn lip om er niet uit te flappen dat ik toch wel kom.
‘Maar dan kom je toch lekker niet? Steph zal het heel jammer vinden, dat wel.’
‘Ik moet gaan,’ zeg ik snel als het schuldgevoel aan mij begint te knagen. ‘Mijn, ehm, eten brandt aan.’ Voordat ze nog kan antwoorden, hang ik op.

De oorverdovende stilte doet pijn aan mijn oren. Ik loop naar mijn kleine keukentje om te controleren of mijn eten niet echt aanbrandt. Het getik van mijn kleine hakjes snijdt als een scherp mes door de stilte heen, het klinkt luider dan het ooit geklonken heeft. Ik slik de krop van schuld in mijn keel weg en trap mijn schoenen uit.

Pasta. Hetzelfde eten als de rest van deze week. Ik heb geen tijd om iets meer uitgebreid te maken, en sowieso heb ik niet zo’n verstand van koken. Mijn moeder wel, het was een van haar favoriete bezigheden. Af en toe dacht ik dat ik een stukje hemel at, zo lekker vond ik het. Maar de stukjes hemel hebben plaats moeten maken voor pasta met enkel wat zout erover.

Ik mis thuis. Ik mis mijn ouders, mijn broers, mijn zussen, de drie katten en de goudvissen. Ik mis de gezelligheid, de chaos en dat je nooit helemaal alleen bent. Ik mis de bank met het kussen waar een kuil in zit doordat ik er zo vaak op heb gesprongen, de bossen bloemen die overal door het huis geplaatst zijn en mama’s kookkunsten. Ik mis mijn eigen bed.

Met een glimlach denk ik terug aan de geweldige tijden die ik daar heb gehad. Jaren aan herinneringen schieten me voorbij. Onschuldige jaren, waarin alles nog vanzelf naar je toe kwam, toen er nog voor je gezorgd werd. Lachen, plezier hebben met vrienden, en je nergens zorgen over hoeven maken. Die begrippen definiëren deze tijd. Vandaag heb ik mijn lachspieren nog niet gebruikt, geloof ik. Met die vrienden heb ik geen contact meer. De rekeningen stapelen zich op, onbezorgdheid is zeker niet van sprake.

Als ik hoor hoe er een sleutel in het slot wordt gestoken, spring ik op en ren zo snel als mijn voeten mij kunnen dragen naar de voordeur.
‘Robert!’ roep ik, realiseer me hoe wanhopig het klinkt, maar geef er niets om en spring in zijn armen.
‘Wow, Julia,’ lacht hij. ‘Heb je me gemist of zo?’
Ik druk me nog steviger tegen hem aan. Mijn buik kriebelt als een gek.

Nadat ik hem, na vijf minuten, heb losgelaten, maken we ons comfortabel op de bank recht tegenover het kleine tv’tje.
‘Heb je eigenlijk al besloten of je naar Steph d’r verjaardag gaat?’ valt Robert onbedoeld met de deur het huis binnen.
‘Ik ga niet,’ mompel ik en bijt weer op mijn lip. Het is even stil.
‘Mis je thuis?’
Ik knik. Als ik praat, klinkt mijn stem vast verdraaid door de krop in mijn keel, deze keer van tranen.
‘Je moet niet vergeten wat we hier allemaal meegemaakt hebben, hè.’
Verbaasd kijk ik hem aan.
‘Als je terug denkt aan thuis, denk je waarschijnlijk aan alle dingen die je daar wel had, en hier niet. Denk op een andere manier. Herinner je ook alle leuke dingen die je hebt meegemaakt in de bijna drie jaar dat je uit huis bent. Ben je gelukkig?’
Ik denk aan het gevoel dat Robert me altijd geeft en knik van wel.
‘Je voelt je nu misschien rot, maar dit is slechts een momentopname van die drie jaar. Voor zover ik weet was je de afgelopen drie jaar altijd vrolijk en opgewekt.’ Hij grijnst. ‘Vergeet nooit waar je vandaan komt, houd de herinneringen in hun waarde, maar vergeet niet dat dat heel goed samen gaat met gelukkig zijn op een andere plek.’
Ik knik braafjes.
‘En nu heb ik behoefte aan een biertje,’ grinnikt hij en staat op om naar de keuken te lopen.

Vroeger vertelde ik mama altijd daar ik zou zorgen dat ze trots op me zou zijn. Standaard antwoordde ze dat ze al trots op me was.
Dat is wat ik nu doe, vertel ik mezelf. Ik maak haar trots. Misschien is ze niet trots op mijn actie van vandaag, maar later zal ze het wel zijn. Ik loop naar de slaapkamer en pak mijn leerboek voor derdejaars geneeskunde.