Hoofdstuk 2 - Deel 2

Wat was er mis met hem? Dit kon niet, dit bestond niet. En toch- Toch stond hij hier, en dat was niet zomaar. Maar magie, magie bestond niet. Punt.
Maar zou het niet gaaf zijn als het wel bestond? Als ze echt een magiër was? Dat zou echt heel gaaf zijn. Maar hoe graag ze het ook zou willen, het kon niet, het bestond niet.
"Gaat het wel?" vroeg Tom voorzichtig.
"Gaat het wel met mij? Ik geloof niet dat jíj degene bent om dat te vragen: Jij bent net soort van aangevallen, en jíj bent degene die denkt dat magie bestaat. Dát lijkt me een goede reden om te vragen hoe het gaat." Tom keek Luce fronsend aan en ze kreeg plotseling spijt dat ze haar gedachten zo had uitgesproken. In feite had ze net tegen hem gezegd dat hij gek was, soort van.
"Ik moet gaan," zei ze snel, en ze wou weglopen, maar Tom pakte haar vast. "Laat me los!" schreeuwde ze, en ze begon paniekerig te worden. Waarom moest dit haar overkomen? Waarom haar?
"Je hebt twee opties: of je gaat weg, en geeft de magische krechten terug. Mij zul je dan nooit meer zien, en dan kan je dit alles vergeten. Of je neemt de krachten aan, die ik toch niet meer kan gebruiken. Dan word je een magiër, en kan je er een heleboel mee doen. Maar dan moet je me wel eerst aanhoren, je moet er wel wat over weten. Beslis graag snel, ik heb niet de hele dag de tijd."
"Magie bestaat niet," zei Luce, maar het klonk deze keer zachter en onzekerder. Tom zuchtte en pakte een sleutel uit zijn zak. Hij legde hem in het zand en keek Luce aan.
"Denk gewoon dat je hem omhoog wil laten gaan, en pak hem in gedachten op. In gedachten! Het is een eenvoudige vorm an magie, dit moet je wel lukken." Het liefst wilde Luce keihard wegrennen, maar Tom hield nog steeds haar pols stevig vast. Misschien moest ze het toch maar doen. Om niet in de problemen te komen. En was ze niet een klein beetje nieuwsgierig?
Ga omhoog stom ding, omhoog! Ik pak je op, ga omhoog, omhoog zeg ik je! Luce staarde geconcentreerd naar de sleutel, mar hij bewoog alleen een klein beetje schokkerig. En dat was vast de wind. Ze dacht er nog aan, heel geconcentreerd, maar er gebeurde niks en waarom zou er ook iets gebeuren? Ga omhoog stom-
De sleutel leek moeizaam omhoog te zweven, langzaam, wiebelig, maar omhoog. Verbaas staarde ze ernaar, zodat hij direct weer viel.
"Geloof je nog steeds dat magie niet bestaat? Maar je wou toch weg? Geef dan maar terug."
"Nee!" antwoordde Luce bot, zodat ze van zichzelf schrok. "Ik bedoel, ik mocht het toch houden?" Tom glimlachte zwakjes.
"Ja, ik dacht dat je dat niet wilde."
"Jawel! Dat wil ik wel," zei Luce. Tom liet haar pols los, tot haar grote opluchting.
"Kom," zei hij en hij wenkte haar. "Laten we ergens wat drinken, en dan vertel ik je er meer over. je moet er wel wat over weten." Hij staarde Luce verwachtingsvol aan. Iets zei Luce dat ze niet met hem mee moest gaan, hem niet moest vertrouwen, maar ze haalde diep adem, en liep achter Tom aan.