053

“Eet is wat.” Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb geen honger.” “Je liegt.” “Nee, ik lieg niet.” Ik stond op en deelde mee dat ik naar mijn kamer ging. Ik liet Justin verontwaard achter. Nadat ik die brief van David gehad had, deed ik eens geen moeite meer om te eten. Eten was nergens goed voor, je werd er alleen maar dikker van.

Ik ging liggen op mijn bed. Ik wilde niets meer te doen. Ik wilde niet slapen, ik wilde niet bezig zijn. Ik wilde dat deze dag, deze tijd vlug voorbij ging. Er werd op de deur geklopt. Ik reageerde niet. “Leslie.” Zuchtte een stem. Het was Justin. Hij opende de deur zonder toestemming te vragen. Het bed zakte in toen hij naast me kwam zitten. “Hey.” Zijn hand wreef rustig over mijn arm heen. “Je moet het me zeggen, Les.” “Wat moet ik zeggen?” sprak ik uit of dat ik niet wist waar hij het over had. Natuurlijk snapte ik wat hij bedoelde. “Wat je dwars zit. Vertel me wat je dwars zit.” “Er zit me niets dwars.” Glimlachte ik ver van echt. Hij zuchtte. “Kun je nog wel een keer werkelijk glimlachen daarmee bedoel ik die niet die neppe glimlach van alles gaat goed met mij.” Ik keek hem fronsend aan. “Je hoeft nu niet te doen of dat je niet waar ik het over heb.” Mompelde hij teleurstellend. Was hij teleurgesteld dat ik hem niets vertelde? Moest ik het hem vertellen? “Ik heb heimwee. That’s all.” “Heimwee naar wat?” “Familie, vrienden.” Fluisterde ik. “We kunnen ze altijd gaan opzoeken als je wil.” Ik schudde mijn hoofd. “Ze haten me.” Tranen kietelde in mijn ogen. “Ze haten je heus niet.” “Je kent me familie niet!” “Maar ik ken jou. En jou kunnen ze niet haten want je bent geweldig.” Zijn bruine ogen leken oprecht te zijn. “Wil je ze opzoeken?” Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd. “Waarom niet, je mist ze right?” “Ja, maar ik ben bang.” Hij sloeg zijn armen om me heen. “Je hoeft niet bang te zijn. Ik zal met je mee gaan.”

“Waarom eet je niets meer.” Ik was geschrokken waarom hij hier naar vroeg. Eigenlijk ook weer niet, want ik snapte het wel alleen ik hoopte dat hij erin trapte dat mijn ‘heimwee’ het enigste was. Ik schudde mijn hoofd. “Ik eet wel.” “Niet. Wanneer heb je voor het laatst gegeten?” “Gisteravond?” gokte ik. Hij schudde zijn hoofd. “Gisterenmiddag?” “Die ene cracker bedoel je? Dat noem ik niet echt veel.” Ik durfde niet te knikken. “Leslie, je moet eten.” “Hoeft niet.” Mompelde ik heel zachtjes. “Wat zei je?” “Niets.” Loog ik. “Ik hoorde wat je zei.” Zijn hazelbruine ogen stonden groot. Als hij het hoorde waarom vroeg het dan? “Leslie, je moet eten! Je gaat dood zo.” “Misschien is dat wel beter als ik weg ben.” “Nee!” zijn stem klonk hard. “Je moet blijven! Je moet niet opgegeven.” “Wat maakt het uit.” “Je moet bij mij blijven. Bij mij. Ik wil je niet kwijtraken.” “Heb je dat ook tegen Selena gezegd soms? Maar je hebt je er niet aan gehouden.” Ik had zijn snaar geraakt. Hij keek me met een woeste blik aan, die me niet bepaald een veilig gevoel gaf. Ik was bang.

Sorry voor dat het even duurde voordat ik weer activeerde.