Chapter 1.

Bedenkelijk staarde ik naar de –in mijn ogen- massieve stenen muur.
‘Athan, weet je zeker dat het hier is?’
Mijn broer, die naast me stond en het slot van zijn koffer controleerde, keek beledigd op.
‘Ja. Waarom twijfel je altijd zo aan me?’
Ik glimlachte. ‘Herinner je je dat leuke kasteeltje in Ierland nog? Volgens jou wilden de bewoners ons daar graag laten logeren.’
Athan trok een gepijnigd gezicht. ‘Ik dacht echt dat ze dat meenden!’
‘Totdat ze met staken aankwamen.’
‘Hoe had ik moeten weten dat ze dachten dat we vampiers waren?’
Ik gaf geen antwoord en bestudeerde de muur nogmaals.
Athan sloeg een arm om mijn schouders.
‘We gaan hier eens rustig aan doen zusje. De laatste honderd jaar hebben we aan een stuk door gereisd. Daar wordt ik toch echt te oud voor.’
Ik knikte om aan te geven dat ik het met hem eens was. ‘Ik ben zo moe …’
De laatste paar eeuwen voleden Athan en ik een vermoeidheid in onze botten die er nog niet eerder was. We waren minder alert, letten slechter op en kwamen steeds vaker in de problemen door onze gewoonte in de non-magische wereld te leven. Daar kwam ook nog eens bij dat de laatste paar eeuwen al verscheidene duistere tovenaars waren opgestaan die allemaal vroeger of later over ons hoorden. Natuurlijk waren ze geen grote bedreiging, Athan en ik hadden voor wel hetere vuren gestaan, maar we voelden allebei dat het zijn tol begon te eisen.
En nu was Voldemort opgestaan. De nacht waarop zijn moeder Merope van hem beviel en daarna het leven liet, hadden we allebei een vreemde rilling gevoeld. Meteen daarna vormden zich op onze rechterarmen een snee, recht in de aderen. Met een wit gezicht was ik opgesprongen, zo ver mogelijk van Athan af. Zijn bloed was gif voor mij, het aanraken kon mijn onsterfelijke bestaan beëindigen in minder dan een seconde. Toen onze sneeën waren geheeld hadden we elkaar met schrik in onze ogen aangekeken. Wat was er net gebeurd?
Na een lange tijd werd het duidelijk dat dit een waarschuwing was.
Er bestond een legende over ons, een legende die op pure waarheid beruste.
Als je ons bloed mengde en er een bad in nam, werd je niet alleen onsterfelijk maar ook onkwetsbaar, iets waar velen in deze wereld naar verlangden. We waren altijd op onze hoede voor figuren als Voldemort.
Hij was anders dan zijn voorgangers. Hij had een scherpe blik, die vooruitzag. Iedere beweging die zijn tegenstander zou maken voorzag hij, daarna pareerde hij hem met een nonchalance die zelfs een tovenaar zich niet zou moeten kunnen veroorloven.
Athan en ik waren bang.
Binnenkort zou hij ook van ons horen of over ons lezen en op jacht gaan, en in onze huidige staat waren we niet sterk genoeg om hem het hoofd te kunnen bieden. Als hij erachter zou komen waar hij ons voor zou kunnen gebruiken, zou hij nooit opgeven …

Athan raadde waar ik aan dacht en zei zachtjes: ‘Daarom gaan we hierheen, Cat. Hier zijn we veilig, hier kunnen we op krachten komen.’
Ik leunde dankbaar tegen hem aan. Zonder Athan had ik dit nooit gekund, had ik al talloze manieren gezocht om een einde aan mijn bestaan te maken. Hij was de persoon die me overeind hield, een deel van me, een deel van mijn ziel. Als tweelingen hadden we bij onze geboorte al een sterke band, die alleen nog maar sterker was geworden nadat we op mysterieuze wijze onsterfelijk waren geworden.
Het was al vele honderden jaren geleden, en mijn herinneringen waren er niet helderder op geworden. Wat ik me nog wel kon herinneren was een donker bos met gigantisch hoge bomen en een fel licht …
Ik fronste. Zelfs eraan denken bezorgde me al hoofdpijn.
Een por in mijn rug maakte dat ik me sneller dan zelfs tovenaars voor mogelijk hielden omdraaide. Ik kon er niet tegen wanneer iemand anders dan Athan me aanraakte.
Een knappe jongen met blonde haren en een heel eigen gevolg dat achter hem aan liep en stopte wanneer hij dat deed, staarde me hooghartig aan.
‘Je staat in de weg. Aan de kant.’