9.2

Ariane Granger
Samen met Jason zit ik op een bankje. We hebben beiden een grote milkshake in onze handen en kijken een beetje ongemakkelijk naar de grond. 'Dus.' zegt hij. Ik kijk hem aan, 'Dus..' 'Het is raar dat je nu kleren aanhebt.' Ik neem net een slok van mijn milkshake en verslik me bij zijn woorden. Hij klopt me grijnzend op mijn rug. 'Sorry schoonheid ik wilde je niet shockeren.' Lachend en proestend tegelijk val ik bijna van het bankje af. 'Rustig maar.' Ik gebaar met mijn handen dat het wel weer gaat en klop mezelf op mijn borstbeen. 'Oké ik leef weer.' zeg ik lachend. 'Waarschuw me de volgende keer bij zo'n opmerking oke?' Hij glimlacht terug en strijkt een lok achter mijn wang, 'Met kleren aan vind ik je ook leuk hoor.' Mijn hart begint sneller te kloppen en ik kijk verlegen een beetje naar links. Jason legt zijn hand onder mijn kin en draait mijn gezicht zijn kant op. Langzaam buigt hij zich naar me toe en.. 'KLENG KLENG KLENG ARIANE! KLENG KLENG KLENG.' godver. 'WAT?' roep ik naar Justin toe die in de deur opening staat met een pan en een pollepel in zijn handen. 'WE GAAN ETEN!' Schreeuwt hij terug. Ik zucht en kijk naar Jason die een beetje teleurgesteld naar de grond kijkt. 'Ik moet gaan.' 'Oke,' Ik druk snel een kusje op zijn wang en loop dan van de straat af de tuin in en de voordeur door. Justin, Pattie en papa zitten al aan de tafel en ik schuif er snel bij aan. 'Ook wat peultjes Ariane?' vraagt mijn vader. Ik trek mijn neus op, getver peultjes. 'Je moet anders witlof eten.' Waarschuwt hij me. 'Goed goed, kom maar op met die groene viezigheid.' Pattie en mijn vader lachen maar justin kijkt naar zijn bord. 'Wat heb je Justin?' vraagt zijn moeder. 'Je ziet een beetje bleek.. Ben je ziek?' Hij schud zijn hoofd en kijkt langs me heen door het keukenraam naar buiten. 'Niks aan de hand mam.' mompelt hij, en ik durf te zweren dat ik hem iets hoor mompelen over een wereldramp voorkomen.