*1.3*~Verhuizen

Ik pakte mijn schoudertas en liep naar de gate. "Dag mam, dag Ally. Ik drukte mijn zusje een ring in haar hand. Ze had hem altijd al mooi gevonden, dus ik vond dat ze m nu wel mocht hebben. "Tiffany haalt je op van het vliegveld. Wees voorzichtig hè?", zei mijn moeder bezorgd. "Nee, ik laat het vliegtuig crashen.", antwoordde ik zo droog mogelijk. Ach, als ik zo snel mogelijk naar huis wilde zou er een irritante puber mijn plaats in moeten nemen.

De vlucht was ongelofelijk saai. Ik schreef op mijn blackberry, keek een vliegtuig film en toen ik klaar was duikelde ik nog een boek op uit mijn schoudertas. Ik moest overstappen van vliegtuig. Uiteindelijk stapte ik uit het vliegtuig. Ik had net vier uur lang non-stop Miley Cyrus, Taylor Swift en Selena Gomez geluisterd. Ik kreeg hoofdpijn en leunde tegen de muur. Shit, ik voelde me echt niet goed. Terwijl ik een paar keer diep ademhaalde keek ik om me heen. Ik sloot opnieuw mijn ogen. Toen ik opnieuw rondkeek zag ik Tiffany meteen. Ik liep naar haar toe. "Hallo, ach wat ben je groot geworden.", zei ze. Tiffany was ongeveer de blijste persoon op deze wereld. Achter haar stond een jongen die ik herkende als Embry. Ik dacht even terug aan de tijd dat we samen speelde als kinderen, elke zomer. Maar hij was veranderd. Hij was onmogelijk groot geworden en bovendien gespierd. Ik deed mijn best om een giechel te onderdrukken. Caecilia had hem vast geweldig gevonden. "Hey.", zei ik. We haalde mijn koffers op. Terwijl ik één van de twee van de band trok moest ik me aan Embry vasthouden om niet om te vallen. "Gaat het wel kleine?", vroeg hij zachtjes. Ik knikte. "Gewoon last van jetlag.", loog ik. "Moet ik je helpen dan?", vroeg hij plagend en hij tilde me op. "Jezus, kun je me gewoon neerzetten?", vroeg ik geschrokken. Hij keek mij op zijn beurt weer geschrokken aan. "Wat is er?", vroeg ik onschuldig. "Niks, alleen... Ik had niet gedacht dat het zo erg zou zijn.", mompelde hij onverstaanbaar. Ik rolde met mijn ogen.