Negentien|•|

‘Waarom kwamen jullie eigenlijk langs, niet dat ik het er vind.’ Ik was juist blij, dan is de ruzie met Chris uit te stellen. ‘Ik kwam gewoon kijken hoe het met je ging en Jasper ging mee.’ Ik knikte. ‘Willen jullie wat te drinken?’ Het was weer stil. ‘Ik weet dat knikken een gewoonte is, maar kunnen jullie soms ook aan mij denken.’ ‘Oh, alweer sorry Mady!’ Ik grinnikte. ‘Maar we hoeven niets.’ Ik knikte. Op dat moment ging de deur open en werd hij hard dichtgegooid. ‘Madelein!’ schreeuwde Chris hard en hij liep de woonkamer in. Meteen was hij stil. ‘Ik zeg het straks wel.’ Mompelde hij en hij liep naar boven. Ik zuchtte opgelucht. ‘Jullie zijn mijn reddende engelen, kan ik niet bij jullie slapen ofzo om ruzie te vermeiden.’ Grapte ik en ik lachte kort. Maar Alice vatte het anders op. ‘Ja!’ riep ze blij. ‘Dan kan je bij mij slapen en dan kunnen we van alles doen!’ vertelde ze blij. Eigenlijk is dat wel leuk. ‘En we zijn morgen toch de eerste twee uur uit!’ ‘Echt waar?’ Ze knikte. ‘Engels valt uit en we hadden het eerst uur al vrij.’ Ik knikte. ‘Mag dat ook van jullie moeder?’ ‘Esmé is daar niet moeilijk over.’ Zei Jasper. Ik knikte. ‘Ik pak even wat spullen.’ Zei ik en ik liep de trap op naar mijn kamer. Uit mijn kledingkast pakte ik een setje kleren en een kleine tas. En van mijn bed pakte ik mijn pyjama. Naast mijn nachtkastje stond Pepijn’s reismandje, die pakte ik ook. Dat was wel alles. Ik pakte de tas en het mandje en liep naar Chris’ kamer. Ik klopte op de deur. ‘Wat?!’ ‘Ik ben bij Alice.’ ‘Je zoekt het maar uit.’ Ik zuchtte en liep de trap af naar beneden. ‘Ik ben klaar.’ Mompelde ik en ik pakte mijn schooltas nog. ‘Zo’n klein tasje?’ Ik knikte. ‘Kleding en pyjama.’ Alice pakte mijn hand en trok me mee naar buiten. Ze hielp me de auto in en zij en Jasper stapten in waarna we wegreden. Na een paar minuten, tien ofzo, stopte de auto. Alice hielp me weer met de trap en liet me binnen. ‘Esmé! Mady blijft slapen!’ riep ze. ‘Het mag toch wel.’ Fluisterde ze in mijn oor. Voetstappen kwam onze kant op. ‘Is goed hoor Alice. Ik ben Esmé.’ Stelde ze zich voor. Ik knikte en stak mijn hand uit in de richting van haar stem. ‘Madelein.’ Ze nam hem aan, ook al zo koud. Alice nam me weer mee naar haar kamer. Ze pakte mijn spullen en zette die ergens neer. Daarna nam ze me weer mee naar beneden. Voetstappen kwam mijn richting in. ‘Madelein? Wat wil je eten?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik lust haast alles, dus dat maakt niet uit.’ De voetstappen liepen weer weg. Ik heb zo’n verschrikkelijke hekel aan dat geknik. Na het eten – pasta – nam Alice me weer na boven. Er lagen twee matrassen op de grond, Alice zei dat ze naast me wou liggen, voor de gezelligheid. Maar ik wist dat ze geen bed had, wat ik zo raar vind. Het was een tijdje stil. ‘Ben je iets aan het verzinnen.’ ‘Ja, we kunnen geen film kijken ofzo.’ Zei ze. Ik knikte. ‘We kunnen ook gewoon praten?’ Ze plofte naast me op de bank. ‘Is goed!’ ‘Alice? Hebben jij en Jasper iets?’ ‘Nee, hadden.’ Ik knikte. ‘En Edward en Bella en Emmett en Rosalie wel toch? Want die zitten steeds bij elkaar.’ ‘Ja.’ Het was even stil. ‘Mady? Wat heb jij met Pepijn? Et lijkt alsof jullie soms kunnen praten?’ Oeps, dat was ooit te verwachten. ‘Kun je een geheim bewaren?’