Achttien|•|

Ik volgde haar voetstappen en ze maakte mijn wond schoon. ‘Dankuwel mevrouw.’ ‘Noem me maar Sue.’ Ik glimlachte. ‘Wil je wat te drinken?’ vroeg Seth. Ik knikte. ‘Water?’ ‘Oke, ga maar op de bank zitten.’ Ik knikte. Links, pas op voor het kastje! Ik ging zitten. ‘Hier.’ Ik stak mijn hand naar voren en kreeg een glas. Ik dronk hem in een keer leeg en zette hem op de tafel voor de bank, daar was ik al tegen aan gestoten. ‘Waarom heb je een eekhoorn?’ Altijd dezelfde vraag. ‘Hij geeft me hoop.’ Het was even stil. ‘Waarvoor dan? Of mag ik dat niet weten?’ Hij was wel erg beleefd. Ik zuchtte, hij mocht het wel weten. ‘Ik ben.. Zeg maar..Blind.’ Hij verslikte zich in zijn drinken. ‘Meen je dat?’ Ik knikte. ‘Daar lieg ik niet over.’ ‘Maar hoe ben je dan op het strand gekomen?’ ‘Gewoon blijven lopen.’ Hij was even stil. ‘Weet je wel hoe je thuis komt?’ Daar had ik niet over na gedacht. Shit. ‘Nee, dat weet ik niet.’ zei ik rustig. Toen ging mijn mobiel af. Ik nam op. ‘Met Mady.’ ‘MADELEIN WAAR BEN JE?!’ Chris was boos. ‘In…’ Ik keek naar Seth. ‘La Push.’ ‘In La Push.’ ‘Blijf waar je bent! Ik kom nu naar je toe!’ Ik zuchtte en hing op. ‘Ik ga weer terug.’ ‘Ik ga wel mee.’ Ik knikte. ‘Van mij mag je.’ Zuchtte ik. Ik stond op en vond mijn weg naar de deur. Seth achtervolgde me. Pepijn wist de weg terug nog en we liepen door het bos richting huis. ‘Hoe weet je dit allemaal?!’ vroeg Seth verbaasd. ‘Dat is mijn geheim.’ Toen ik asfalt voelde wist ik dat ik thuis was. ‘Bedankt voor het meelopen Seth.’ ‘Woon jij hier?’ Ik knikte. ‘Waarschijnlijk wel, is het mooi dan?’ ‘Het is gigantisch!’ Ik grinnikte. ‘Dag Seth.’ ‘Tot ooit Madelein.’ Ik liep het trappetje op naar binnen. Het was stil in huis, Chris was dus naar La Push. Oh, ik zo’n ruzie met hem krijgen, hij is boos. Ze snappen gewoon niet dat ik prima voor mezelf kan zorgen. Een auto reed snel de oprit op. Verbaasd keek ik op, Chris reed nooit zo snel. Er werd op de bel gedrukt en ik draaide me om om de deur te openen. Toen ik omhelsd werd wist ik al wie het was. Alice. ‘Waarom waren jullie niet op school vandaag?’ ‘Als de zon schijnt neemt Carlisle ons altijd mee op een trektocht.’ Ik knikte, dat leek me ook leuk om eens te doen. Pas toen viel me de tweede ademhaling op achter Alice. Dat vond ik zelf altijd het makkelijkste om naar te luisteren als ik wou weten of er iemand was. ‘Nou kom binnen Alice en ?’ ‘Jasper.’ Ik knikte. ‘Hey Jasper.’ Ik liet ze binnen, dan werd Chris tenminste niet boos op me als er mensen waren.