001. Prologue

Aimée Wallice

Zuchtend klapte ik mijn laptop dicht. Ik had zin om zijn stem te horen. Zijn lieve, zachte en vriendelijke stem. Ik kon hem nu wel gaan bellen, maar dat zou te veel opvallen. Ik voelde iets voor hem, maar hij waarschijnlijk niets voor mij. Nou ja, hij voelde vast wel wel wat, maar vriendschappelijk. Begrijpelijk, dat wel. Hij was immers mijn beste vriend. Een relatie zou onze vriendschap verpesten. Ik slofte alsnog naar de telefoon. Ik toetste het huis nummer van Selena in. Afwezig luisterde ik naar de piep toon, die duidelijk maakte dat de telefoon over ging. “Hallo, met Marilynn Jones.” Klonk het vriendelijk aan de andere kant van de lijn. “Hallo Mrs. Jones. Is Selena in de buurt?” vroeg ik vriendelijk aan Selena’s moeder. “Nee, sorry. Ze is bij haar vader dit weekend.” Werd er geantwoord. Stom, dat had ik kunnen weten. Netjes bedankte ik Mevrouw Jones en hing de telefoon op. Zou Selena haar mobiel bij zich hebben? Voordat ik de kans kreeg Selena’s mobiele nummer op te zoeken, ging mijn mobiel af. Justin! Terwijl mijn hart sneller begon kloppen, nam ik gehaast op. “Hey, Justin!” begon ik koel. “Yo, Aimée!” klonk zijn zachte, warme stem in mijn oor. Waarom had ik zulke sterke gevoelens voor hem? Waarom juist hij, mijn beste vriend. En dat met het idee dat het toch nooit iets zou worden. Justin was vaak weg, voor optredens. Of op tournee. Bovendien kon hij zo wat alle meisjes wel krijgen, en maakte daar gebruik van. Ik ben was langzamerhand wel gewend hoe hij met verschillende meisjes date, maar het bleef hard en moeilijk om te zien. “Aimée? Alles oké daar?” Justin klonk bezorgd. “Euh ja, haha. Met jou?” antwoordde ik half afwezig. Was dat te horen? “Weet je het zeker? Je klinkt zo vaagjes.” En ja, het was te horen. Hij kende me gewoon te goed. “Ja, sorry. Ik ben er weer.” Zei ik. Dit keer wat helderder. “Haha, oké. Welkom terug. Waar was je?” grapte Justin. In de wolken, samen met jou. Zoenend op een bankje, met zingende engeltjes om ons heen. Dat was het juiste, maar alles verradende antwoord. Dan maar het simpele, maar ook juiste antwoord. “Ik was even in gedachten. Maar euh, waar belde je voor?” vroeg ik. Klonk dat bot? “Ik wou je eigenlijk uitnodigen om samen een film te kijken, bij mij thuis.” Je zou denken dat dit enorm bijzonder zou zijn, maar nee, dit deden we zo wat elke week. Meestal belde hij. En dan antwoordde ik vaak met “Ja hoor, is goed. Wanneer?” “Kom nu maar, als je kan.”