Zeventien|•|

Bij de lessen en in de pauze was er geen Cullen te bekennen. Pepijn had wel Bella gezien, maar die zat bij haar vrienden dus wou ik haar niet storen. Toen school klaar was werd ik weer opgehaald door Chris. Thuis zat ik rustig op de bank met Pepijn op mijn schoot. Hij liep de hele dag mij te overtuigen om bij de Cullens weg te blijven, omdat hij een slecht gevoel had bij ze, maar ik weigerde, ze waren aardig! Het was nu drie uur en Chris baalde. Het bleek vandaag erg zonnig te zijn, wat het hier waarschijnlijk nooit was, en nu regende het weer. Ik wou naar buiten, hoe raar het ook klinkt, van de regen genieten, in Orlando regende het weinig en was het bloedheet. Maar natuurlijk mocht ik niet alleen naar buiten en niemand wou mee. En ik had Pepijn, maar mijn ouders zouden me in het gekkenhuis stoppen als ik vertelde dat ik met dieren kon praten. Maar ik ging gewoon. Chris zat op zijn kamer, mam was boodschappen aan het doen en pap was aan het werk. Pepijn klom weer op mijn schouder en ik liep rustig naar buiten. We woonden best afgelegen in het bos, bijna uit Forks, dicht bij een of ander reservaat. Maar het was nog wel Forks. Het miezerde nog een beetje toen ik het bos in liep. Pepijn waarschuwde me voor alles. Wow. ‘Wat?’ vroeg ik verbaasd. Ik zie een strand. Strand? Maar er is geen strand in Forks. Maar wel in dat reservaat, ben ik zover gelopen? Pas op! Waarschuwde Pepijn nog maar ik viel al. Pepijn viel van mijn schouder maar rende meteen weer naar me toe. Gaat het? Ik knikte, me knie deed alleen pijn. Ik stond voorzichtig weer op en liep het strand op. Het miezerde nog steeds. Ik ging op het zand zitten en stroopte mijn spijkerbroek op tot mijn knie. Weet je zeker dat het niet erg pijn doet? Je bloedt. Ik haalde mijn schouders op. ‘Moet je niet binnen zijn?’ vroeg een stem achter me. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik hou van dit weer.’ Een plof naast me betekende dat de jongen naast me zat. ‘Ik heb jou hier nog nooit gezien.’ Ik knikte. ‘Klopt, ik woon net op het randje van Forks sinds zondag.’ Het was kort stil. Ik haat knikken! Vreselijk. ‘Ik ben Seth, Seth Clearwater.’ Ik wist zeker dat hij zijn hand uitstak. Rechts. Ik pakte zijn hand. ‘Madelein Wish.’ ‘Doet dat geen pijn?’ Hij wijst naar je knie. Ik schudde mijn hoofd. ‘Valt wel mee.’ ‘Kom anders mee naar mijn huis, dan kan je het schoonmaken.’ Ik zuchtte zacht maar knikte. Pepijn sprong weer op mijn schouder. Pepijn leidde me achter Seth aan. ‘Seth?’ ‘Ja mam, ik ben het!’ Voetstappen kwamen de kant van het halletje op. ‘En wie is dit?’ ‘Dit is Madelein.’ ‘O, meisje toch! Ik maak die wond wel even schoon, kom maar.’