I don’t want the truth.

Ik werd wakker, maar hield mijn ogen nog dicht. Ik hoorde en voelde dat er mensen om mij heen stonden. Toen ik me realiseerde wat er was gebeurd, kwam ik als een speer overeind en sprong uit mijn bed. ‘Waar ga je heen?’ vroeg Danila. ‘Ik moet Enrique vinden, ik moet...’ Ik wist niet precies wat ik moest doen, ik moest hem gewoon vinden. ‘Volg mij’ zei Danila zacht. Zou er iets erg geberud zijn? Ik volgde haar naar een wit huisje, gemaakt van berkenhout. Binnen was ook het grootste deel wit, er hingen gordijnen en er stonden een aantal bedden. Er lag maar één persoon op een bed, Enrique. Ik liep, half rennend, naar hem toe. Ik was blij om te zien dat hij nog leefde, maar zag er niet goed uit. Hij had blauwe plekken en wonden op zijn gezicht. Ik kon niet veel zien van zijn borstkas, maar dat wilde ik ook niet. Hij sliep, dus het had weinig zin om tegen hem te praten.
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, ik wilde niet nog iemand verliezen. Het was mijn schuld, alweer. Ik keek bezorgd naar Enrique’s moeder, die in een stoel aan de andere kant van het bed zat. ‘Komt het goed met hem?’ vroeg ik. ‘Ja,’ zei ze, en voelde me opgelucht. ‘Door jou.’ ‘Wat? Door mij?’ vroeg ik verbaasd, het was juist mijn schuld volgens mijn gevoel. ‘Ja, zei ze. Ik heb je verteld over de voorspelling.’ ‘Ja maar...’ zei ik. Ik wist wat ze ging zeggen, maar ik wilde het niet horen. ‘Het is waar’ zei ze zacht, maar het kwam als een harde klap aan. Ik voelde me hier thuis, en ik wilde niet weer weg van huis. ‘Maar hoe...?’ vroeg ik, maar meer kwam er niet uit mijn keel. ‘Je hebt Enrique’s leven gered met magie. Hij is aangevallen door een zwart wezen, die jij volgens mij al eens eerder hebt ontmoet.’ ‘Ja, maar die zagen er heel anders uit.’ ‘Dat klopt, maar deze leven in het bos en zijn veel gevaarlijker. Als deze wezens je bijten, spuiten ze een dodelijk gif in je lijf. Jij hebt met magie het gif uit Enrique’s lijf gehaald’ zei Enrique’s moeder, terwijl ze naar me keek. Het leek alsof ze wist wat ik voelde, de pijn en het verdriet dat mijn hart aan het verscheuren was. ‘Hoe lang duurt het voordat hij weer beter is?’ vroeg ik, toen ik niet meer in mijn gedachten aan het dwalen was. ‘Zeker een paar weken, het ligt eraan wanneer hij wakker is en wat hij dan voelt’ zei Enrique’s moeder.
‘Kom, we kunnen toch niets doen’ zei Danila, en aan haar ogen te zien was ze erg verdrietig. Ze wilde zo snel mogelijk weg, ergens anders heen. Ik liep naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was. Ze begon te huilen en rende weg. Ik was te moe om haar bij te houden, maar ik wist waar ze heen was gegaan. Ik ging naar het Verlaten meer, in de hoop dat ze daar zou zijn. Ze zat tegen de grote eik aan de rand van het meer. Ik ging tegenover haar zitten en wachtte tot ze iets zou zeggen. ‘Het is... Ik...’ kwam er met moeite uit haar keel toen ze door had dat ik hier ook was. ‘Het komt wel goed’ troostte ik haar. Toen ze al weer een beetje was
gekalmeerd, keek ze op en ik zag dat haar ogen rood en glinsterden van de tranen. Er kwam een glimlach op haar gezicht, omdat ze blij was met een goede vriendin als ik. ‘Ik heb een idee, om hem op te vrolijken als hij wakker word...’ en zei zachtjes tegen mij wat haar plan was.