O39

Sirius Black

Als ik mijn ogen open zie ik dat iedereen nog slaapt, het is nog donker buiten en mijn wekker geeft aan dat het half negen is. Het is de dag na het feest dus iedereen zal nog wel slapen. Als ik even naar Remus kijk herinner ik me wat er gisteren gebeurd is. Arduin. Die smerige… Ik krijg hem nog wel.
Ik probeer nog even in slaap te komen, maar als dat niet lukt sta ik toch maar op. De leerlingenkamer is verlaten en ik loop meteen door naar de gang. Als ik door het portret ben blijf ik even staan. Ik heb nog geen zin in ontbijt, dus besluit ik maar door het kasteel te gaan lopen.

In gedachten verzonken loop ik door een gang op de derde verdieping als ik ineens een stem hoor. Arduin. Ik grijns even en wil de gang inlopen, maar bedenk me dan; hij is waarschijnlijk niet alleen. Als ik voetstappen in mijn richting hoor komen ga ik iets dichter bij de muur staan en als ik even later Arduin alléén voorbij zie lopen ga ik hem achterna.
‘Arduin!’
Hij draait zich om en kijkt me verbaasd aan.
‘Je moest met je smerige poten van haar afblijven.’
Even kijkt hij zenuwachtig om zich heen, maar er is niemand om hem te redden. ‘Ha, alsof ík zo’n smerige Griffoendor moet.’ Zegt hij, zogenaamd stoer.
Ik kan zien dat hij nu het liefst weg wil rennen. ‘Nee. Je bek houden, dát is wat je moet.’
Hij zet een paar stappen in mijn richting en probeert dreigend over te komen door zijn toverstok te trekken. ‘En daar ga jij voor zorgen?’
Ik trek mijn toverstok en ga recht voor hem staan. We zijn ongeveer even lang waardoor ik hem recht in zijn ogen kan kijken. ‘Is dat nodig? Meestal ren je toch weg, als het je te eng word?’
Ik hoor hoe de deur van een lokaal verderop open gegooid wordt en iemand haastig naar ons toe loopt. ‘Expelliarmus!’
Ik voel hoe mijn toverstok uit mijn hand getrokken word en zie hoe hij samen met die van Arduin naar een punt achter zijn hoofd vliegt, maar blijf hem strak aankijken.
‘Noem je me laf?’
‘Dat is denk ik het enige woord dat nodig is om jou te beschrijven, Arduin.’
‘Ik pak jou later nog wel, Zwarts. En je vriendinnetje ook.’ Hij grijnst en draait zich dan half om en kijkt met een onschuldig gezicht naar de leraar die ons inmiddels bereikt heeft.
Mijn gebalde vuisten trillen als de woede door mijn lichaam stroomt. Ik pak hem bij zijn schouder en zorg dat hij zich naar me toe draait om vervolgens met mijn vuist hard tegen zijn kaak te slaan.


Ik vind dit hoofdstuk slecht