Zestien|•|

Midden in de nacht schok ik wakker, er werd mijn deur geklopt. Ik was dus blijkbaar in slaap gevallen. Vermoeid stond ik op en liep naar de deur en haalde het slot eraf. Gapend opende ik de deur. ‘Mady.’ Klonk Chris opgelucht en hij omhelsde me. Ik gaapte weer. ‘Chris het is midden in de nacht.’ ‘Nee hoor, het is eigenlijk half zes ’s ochtends.’ Ik haalde mijn schouders op, ik was moe. ‘Je moet toch om zeven uur naar school.’ Ik zuchtte. Iets nats viel op mijn schouder. ‘Chris.’ Mompelde ik zacht en wreef over zijn rug. ‘Ik ga mijn kleine zusje verliezen.’ Snikte hij. ‘Je verliest me niet, ik blijf altijd bij je.’ Fluisterde ik zacht. Hij bleef huilen, zo had ik hem nog nooit gehoord. Want gezien zal niet kloppen. Ik liet hem los. ‘Ga maar naar beneden, ik kom zo.’ Ik hoorde de deur weer dicht gaan, dat stomme geknik. Ik pakte de kleren op mijn bank en kleedde me om. Daarna haalde ik Pepijn uit zijn kooi en liep naar beneden. In het huis en in school had ik Pepijn steeds minder nodig. Ik liep de keuken in en kreeg een broodje van mijn moeder. ‘Lieverd?’ ‘Ja?’ ‘Na deze week ga je niet meer naar school.’ Ik keek op. ‘Wat? Waarom?’ ‘Je vader wil op je letten.’ Ik zuchtte, daar gaat mijn nieuwe vriendschap. Ik knikte. ‘Christopher! Het is half zeven!’ Voetstappen renden van de trap af. ‘Ben je klaar Mady?’ Ik knikte en pakte mijn tas van de tafel. Ik liep naar hem toe en hij pakte mijn hand. Hij begeleide me naar de auto en hielp me met instappen. Hij was de hele rit naar school stil. Hij was voorzichtiger, zorgzamer, alleen omdat hij wist dat ik binnen een jaar dood zou zijn. De auto stopte en hij hielp me uit de auto. ‘Chris, ik kan het ook zelf.’ Met de hulp van Pepijn natuurlijk. Hij zuchtte en drukte een kus op mijn wang. ‘Ik kom je om een uur weer ophalen.’ Ik knikte en liep de school binnen, het rare was dat ik Alice nog niet had gehoord. Maar ik zal haar zo wel vinden in Economie. Hoop ik.