Harsh but true

Zwijgend liepen Abbigail en ik door de lange gang.
Het klikken van onze hakken echoden tegen de muur.
We kwamen niemand tegen, het leek wel alsof we de enigen waren.
'Waarom denk je dat niemand ons kwam ophalen beneden?' Ik had minstens een wachter verwacht'.
'Dat komt omdat de Raad arrogant is,'mompelde ik.
'Ze denken dat hun niets kan overkomen omdat zij zogenaamd de machtigste zijn.
Daarnaast hebben ze ons nog om zich mee te beschermen, hun trouwe pionnen, die ze zonder aarzelen zullen opofferen'.
Abbigail keek me verschrikt aan.
'Rose,' fluisterde ze. 'Hoe kan je zoiets zeggen?'
Ik haalde mijn schouders op.
Het was waar wat ik zei, dat wist ze zelf ook wel.
Opeens hoorde ik een geluid.
Ik maakte een gebaar waarmee ik aangaf dat we stil moesten zijn.
Iemand kwam onze kant op, aan het geluid te horen nogal gehaast.
Terwijl ik stil stond raakte ik het pistool aan die ik in mijn jaszak had gestopt.
Je wist het maar nooit als je in een gebouw vol vampiers terecht kwam.