Him*

Ik strompelde naar de bank en krulde me op als een kat op de kussens, voelde een laken over me heen glijden. Hij streek langs mijn haar en mompelde iets wat ik net miste door de slaap. Ik had naar mijn bed kunnen gaan maar de bank leek zo veilig en beschermend op dat moment. De lichten vielen weg voor mijn gesloten oogleden en alles werd donker. Ik haalde langzaam adem en deed mijn best niet terug te schreeuwen. Ik voelde mijn spieren verzwakken en de kracht vloeide uit me weg, liet een leeg omhulsel achter als een gestorven vrouw zonder ziel. Zo voelde ik me ook, maar dan anders. Ik wist dat ik een ziel had, want een deel van me voelde zoveel liefde.
Will. Dat was het. Hij was het.
Het was zo ongelofelijk fout om het zo te zien, maar hij hield me levend, hij was de steun onder mijn armen als ik dreigde te vallen.

Die nacht leek veel te kort, bijna niet eens gebeurt. Toen ik wakker werd van zacht gemompel, leek het wel of ik een minuut daarvoor pas mijn ogen gesloten had.
Rechtop zitten lukte niet. Mijn wereld begon te tollen en alles leek wazig te worden. De wereld leek bijna te vallen en de grond zakte net niet weg vanonder mijn voeten. Nog voor ik tegen de grond kon smakken had een arm me al op geholpen. Ik herkende de geur van haar shampoo, de milde geur van kokosnoot en Jasmijn. Ze krulde me om en hield me naar een van de stoelen bij de enorme tafel. Ik probeerde mijn ogen zuiver te laten zien maar niets bleef zijn vorm houden. Er waren nog mensen maar ik kon ze niet herkennen. Mijn spieren deden pijn en mijn hoofd voelde minstens 2 kilo zwaarder aan. “Samii?”
Ik wuifde hun woorden weg met mijn vrije handen, terwijl de anderen stevig de rand van de tafel omklemde. Ze gaven me een korte minuut om bij te komen maar leken niet meer geduld te hebben. “Wat doen jullie hier,” fluisterde ik. Mijn stem kraakte en trilde om de randen heen, maar ze leken het iet te merken. Lori sprong op van haar stoel en rende om de tafel heen, liep zo bijna Will omver die met een schaal voorbij kwam.
Ze ging op de vrije plaats naast me zitten en keek me aan met die speelse ogen die nooit leken uit te blussen. “We gaan weg!”
Ik fronste,”waar heen dan?”
Ze haalde haar schouders op,”nergens en overal!”
Een glimlach speelde om haar lippen heen. Voor even vroeg ik me af of er ooit iemand was die haar iets kon weigeren, maar toen bedacht ik me Sue… enkel mensen zonder hart konden dat.
Ze nam mijn hand tussen haar lange sierlijke vingers en lachte. Ik knikte enkel en de lach werd breder. Laura dankte Will en zette de kom aan haar lippen. Hij gleed om Lori heen en zette een kop chocomelk voor me neer. Hij keek me twijfelachtig in de ogen, maar blijkbaar was er iets dat hem gerust stelde want hij knipoogde en verdween terug in de keuken. Lori en Laura wisselde een blik. “Hij maakt zich zo’n zorgen in jouw…”
Ik zuchtte voorzichtig,”weet ik!”
Zonder een ander woord stond ik op en schuifelde naar mijn kamer, wetend dat ze zouden volgen.