Once...5

Trees have dropped their leaves
het wat-het-ook-mocht-wezen lag aan mijn voeten te spelen met een dennenappel. ongeloofelijk dat dat beest zo mak was als een lammetje. ik kon hem gewoon over zijn kop aaien en onder zijn kin krabbelen. dit klopte toch niet. opeens viel ik door een harde tik tegen mijn hoofd achterover. verward kroop ik recht. naast me lag een dennenappel. ik draaide mijn hoofd naar het wolfsbeest. die me doodleuk aankeek. ik raapte de dennenappel op en gooide hem met alle macht naar de kop van het dier. ik miste grandioos. hoewel er niemand anders dan de wolf was schaamde ik me haast dood. ik zag hoe het wolfding-ik zou toch maar beter snel een naam voor dat beest verzinnen-rechtsprong en achter de dennenappel aan holde. hij greep de dennenappel tussen zijn messcherpe tanden waardoor die haast versplinterde en rende naar me toe. even dacht ik dat hij de dennenappel in mijn schoot zou laten vallen maar in plaats daarvan plofte hij naast me neer en kauwde verveeld op de dennenappel.
waarom kreeg ie geen splinters in zijn tong-_-'?
ik liet me dan maar ook op de grond ploffen en staarde even verveeld uit over het landschap als de wolf. ik hoorde hoe de dennenappel langzaam maar zeker totaal versplinterde. toen gebeurde waar ik voor har gevreest.
piepend lag het beest voor me op de grond. hij probeerde iets van zijn tong af te krijgen. ik kroop naar hem toen en bleef bij hem zitten op mijn knieën. ik stak mijn beide handen uit naar zijn bek maar die trok hij bliksemsnel weg. ik gromde en wierp me voorover op zijn bek. ik probeerde zijn bek te open maar hij was veel sterker dan ik.
ik had wel een breekijzer nodig.
ik spugde in mijn handen een wreef ze over elkaar. ik greep zijn snuit weer vast en trok uit alle macht. tot mijn verbazing gingen zijn kaken langzaam van elkaar. ik hield mijn adem in en stak mijn hand naar binnen.
als hij nu maar niet beed.
ik voelde met de toppen van mijn vingers over de natte tong. ik walgde lichtjes. toen voelde ik de splinter. ik nam die vast en trok hem met een stevige ruk los. hij piepte. ik gooide de splinter weg en en kroop terug naar mijn confortabel boompje^^ de wind woei stevig langs de krakende takken en trok de goudgele bladeren los die vervolgens naar beneden dansten.