Once...2

bye bye beautiful
ik opende mijn ogen en voelde hoe warme zonnestralen in mijn gezicht schenen. ik kroop recht met een hand beschermend voor mijn ogen. toen die weer aan het daglicht gewend waren haalde ik die weg en keek in het rond. meteen werd ik overvallen met een immense hoofdpijn. ik drukte mijn hand tegen mijn voorhoofd en kneep mijn ogen dicht. het ging weer wat beter. ik wilde opstaan maar mijn benen voelden nog wat te slap aan. vermoeid kroop ik een beetje vooruit. ik zag hoe mijn kleren onder de moder zaten net als mijn nagels. ik probeerde weer op te staan. ik trok me op aan de takken van een klein boompje. ik wreef de haren uit mijn gezicht en keek weer wat in het rond. ik ademde de boslucht in en voelde hoe mijn benen weer wat kracht kregen. ik zag een vreemde weerkaatsing op de bomen. water!
ik speurde met mijn ogen in het rond en zag een vijvertje. ik liep er langzaam maar zeker heen. ik bukte me op mijn handen en knieën en keek naar het water. mijn ravenzwarte haar zat volledig in de war en mijn gezicht was bedekt modder en krassen. mijn ogen waren nog altijd rood. had ik dan zoveel gehuild?
ik probeerde mijn haar weer plat te leggen en waste de modder en kleine restjes bloed van mijn gezicht. ik zag er weer normaal uit. nou ja, nomaal. zo zou ik er nooit uitzien. mijn ogen... de linker groen, de rechter paars. waarom had God me dit aangedaan? zuchtten liet ik me achterover vallen. ik zou nooit zo mooi zijn. genoeg gepiekerd! ik schoot overeind en kroop recht. ik zette koers terug naar huis maar...
ik was nog niet echt vertrokken of ik stopte alweer. stel dat... als dat zo was dan mocht ik in geen geval terug keren. ik draaide me om een keek voor me. voor me lag de onbekende wereld vol plezieren en gevaren...achter me lag de bekende wereld vol ellende. ik moest het er op wagen en ging op weg. ik zou wel heel wat moeten veranderen. ik ademde diep in en stapte vooruit. de takken kraakten zachtjes alsof ze wilden zeggen:

vaarwel schoonheid...