Once...1

bare grace misery
in het verhaal

ik huilde en huilde. de hemel huilde met me mee. mijn zwarte haar plakte aan mijn gezicht. ik rilde over mijn hele lijf. ik had hoofdpijn maar wilde niet stopen met huilen, ik kon het niet. ik dacht terug aan daarnet. ik schreeuwde mijn stem haast kapot van pure ellende en misery. weer huilde ik en het hield maar niet op. ik stond moeizaam op. mijn hoofd barstte van de pijn. ik ademde in en gilde het weer uit waarna ik terug op mijn knieën zonk. ik hijgde van de inspanning. weer rilde ik. de tranen bleven stromen, ditmaal zonder geluid. machteloos balde ik mijn vuisten en vervloekte ik deze nacht. ik kraste met mijn nagels in de natte moderige aarde. weer een rilling over mijn lijf. weer stond ik op met mijn handen tot vuisten gebald. ik schreeuwde door het hele bos maar niemand die me horen wou. ik voelde de duizeligheid in me opkomen. ik wilde er niet aan toegeven, ik wilde niet, ik zou niet, ik ga niet, ik...
ik viel achterover in de moder. ik ademde veel te snel en mijn hart beukte haast uit mijn borstkas. weer en onverwachtse rilling liep over mijn rug.
wat en donkere naakte ellende! ik voelde hoe ik niet meer huilde maar mijn verdriet was nog niet ten einde.

donkere naakte ellende...

naakte ellende...

ellende...

ellende...