Forget*

Vergeet. Vergeet dat je me ooit gekend hebt. Vergeet dat ik je ooit gewenst heb. Vergeet dat ik bij je wil blijven, maar vergeet mij niet!
Ik bestudeerde zijn gelaatstrekken. Ik had diezelfde kullen en die vreemde lange wimpers. Zijn lippen leken zo erg op die van mijn grootvader, wat was hij vast trots geweest op zijn zoon. Ik wende mijn blik af, tuurde door het donker op zoek naar iets anders. Zijn ademhaling was luid en brak soms door het gesuis van de wind heen. Ik had hem kunnen wakker maken, maar vond de kracht er niet voor. 2 lege blikjes balanceerde op de rand, dreigde ieder moment verzwolgen te worden door de duisternis onder ons. De lege pizzadoos lag helemaal aan de andere kant, wat het einde resultaat was van een geïmproviseerde frisbi wedstrijd! Was je maar mijn vader...
Voor een seconde dacht ik aan mijn moeder, zag ik haar grote groene ogen op me neer kijken uit het niets. "Ben je veilig?" fluisterde ik naar de schim. Ze knikte, een soepele beweging vanuit de achterkant van haar nek. Ik glimlachte voor een tel en verloor de kracht weer!
"Wanneer kom je terug?"
De schim loste op en een zacht gemompel wekte me uit mijn gedachtespinsel. "Samii?"
Ik keek op hem neer, gniffelde toen hij zijn kwijl wegveegde uit zijn mondhoeken. "Hoe laat is het?"
Ik wierp een blik op mijn gsm,"3.36"
Hij schoot recht, keek als een gek in het rond en zocht naar iets onbekends. Hij kwam langzaam tot rust en een zucht liep over zijn lippen, mengde zich met de koude avond lucht. "Komaan kleintje, we gaan naar bed!"
Hij krabbelde overeind en hielp me opstaan, duwde het schuifraam open. Binnen brandde het licht van de keuken nog.