47. I am a coward!

Blaise liep stiekem naar Olette die zat te bladeren in een boek. Ze had niets door, dus bleef Blaise stilletjes doorlopen. Toen hij achter haar stond strok hij zijn handen uit naar haar schouders en telde in zijn hoofd af. Toen hij bij 0 kwam duwde hij zijn hand op haar schouders bij haar nek. Olette gaf een gil die iedereen in de leerlingenkamer kon horen, en erbuiten. Olette draaide zich snel om en sloeg met haar boek tegen Blaise's gezicht aan. Toen ze zag dat het Blaise was liet ze haar boek vallen en liep snel langs de bank heen. 'Ow Blaise, het spijt me zo! Laat mij eens kijken.' Ze trok de handen die Blaise op zijn gezicht ha gedaan weg en dag dat hij een bloedneus had en zijn lip open lag. 'Ik breng je wel naar madame Plijster.' Ze raapte haar boek op en pakte haar tas. Ze stopte snel het boek ik haar tas en zocht naar een servetje of doekje. Toen ze een pakje tissues zag gaf ze er één aan Blaise. 'Ow, het spijt me zo! Ik ben ook zo'n angsthaas!' 'Het is al goed. Waarom sloeg je me eigenlijk? Ik bedoel, waar sloeg dat eigenlijk op?' Olette pakte Blaise bij zijn arm vast en liep met hem naar de ziekenzaal. 'Ik schrok overdreven erg.' Zei ze zuchtend. 'Zeg dat wel.'

Een kwartier later kwamen ze aan in de ziekenzaal. Olette had blijkbaar zo hard geslagen dat het voor Blaise soms een beetje draaide, ook al wou hij dat niet toegeven. Hij had gelukkig geen gebroken neus. Blaise kreeg iets voor tegen het bloeden. Olette weigerde weg te gaan omdat zij zich te schuldig voelde en wou blijven tot Blaise ook weg mocht. Uiteindelijk won zij en mocht ze blijven. Ze hebben de eerste twee uren moeten missen maar dat wat helemaal niet erg. Toen ze weg mochten moesten ze eerst alle spullen ophalen die ze nodig zouden hebben voor de volgende les. Later bleek het dat ze tussenuur hadden. 'Hebben we ons voor niks gehaast.' Zuchtte Olette. 'Ik zei toch dat we eerst naar het rooster moesten kijken.' 'Sorry dat ik niet luisterde, kun je me vergeven?' Er kwam een grijns op Blaise's gezicht, 'Gaan we nu sarcastisch doen?' Olette knikte. Lachend pakte hij haar tas vanachter vast en sleurde haar mee. 'Wat doe je?' Olette liep achteruit en deed erg haar best om niet te struikelen. 'Ik ga jou een lesje leren.' Hij stopte toen ze in de eetzaal waren, maar ging meteen weer verder. Ginny keek haar verbaasd aan en Olette glimlachte schuin naar haar en zwaaide. Ginny zwaaide verward terug. Hij trok haar met een ruk naar achter waardoor ze haar evenwicht verloor en achterover viel. Gelukkig viel ze niet op de grond maar op het bankje. 'Eet smakelijk!' Zei Blaise lachend. Olette trok een zuur gezicht maar pakte toch wat te eten. Blaise nam plaats naast haar en nam ook wat. 'Maar waar sloeg dat vanochtend op?' Zei hij tussen het kauwen door. 'Je doet me denken aan Ron.' Hij keek haar vragend aan. 'Ik bedoel dat je ook met volle mond eet.' Zei ze lachend. Blaise slikte zijn eten door voor hij weer zou gaan praten. 'Ik lijk totaal niet op die bloe- ik bedoel op hem.' Olette grinnikte even en at toen door. 'Ik wacht nog steeds.' Olette kauwde extra lang voor ze antwoord gaf. 'Nachtmerrie. Hij was een beetje te eng voor me.' Zei ze lachend. Blaise knikte. 'Waar ging het over?' Olette schudde haar hoofd. 'Dan niet.' Mompelde Blaise die een stukje cake nam.
Toen de lessen voorbij waren was Olette verder gegaan met haar kaarten en die had ze dezelfde dag af.