Wolvenbloed*8*

lalala
mijn snuit was nog steeds nat van het bloed. weer kreeg ik een misselijk gevoel. toen het eindelijk wat beter was hoorde ik een geluid. mijn ooren draaiden in de richting van het geluid, daarna mijn hoofd. als het dat griezelige beest uit mijn nachtmerrie was, ik was er klaar voor. ik stond wat onhandig recht omdat ik nog een klein beetje duizelig was. ik gromde. wat takjes kraakten. ik ontblootte mijn tanden en gromde nog eens. ik spande mijn spieren een boog een een beetje naar achter, klaar om te springen. ik plantte mijn klauwen in de zachte bosgrond. ik rook angst. verward keek ik op. wat er ook stond het was bang van mij dus het kon dat beest niet zijn. dat beest was zeker groter dan ik want ik kon niet met 1 beet een hert doden. zo nieuwsgierig als ik was liep ik dichterbij. mijn ogen waren groot, zoals altijd als ik nieuwsgierig was. ik duwde mijn snuit door een berkenbosje heen en zag een mens. geschrokken kwam die overeind net als ik. ik zag niet zo goed wie het was maar ik herkende het blonde haar. "kut!" vloekte ik inwendig. ik rende ham achterna. "wacht! ik ben het, Fanny!" hij draaide zich om en de angst stond in zijn ogen te lezen. ik begreep het niet. ik zag hoe zijn borstkas ongelofelijk snel op en neer ging. hij keek me even aan en rende toen weer weg. stomverbaast keek ik hem na en nu pas had ik het door. ikrende, als gigantische wolf met bloed aan mijn poten en snuit, achter hem aan en als ik dan iets wilde zeggen klonk ik als een wolf. ik voelde me vreselijk stom! ik kon mijn hoofd wel tegen een boom slaan. dat deed ik dus ook maar ietsjes te hard en ging knock out.


ik werd wakker door een soort gesnuffel. ik wilde opspringen maar een stemmetje zei dat ik beter kon blijven liggen. ik hield mijn ogen dicht maar niet te stijf. dat zou opvallen. het gesnuffel kwam mijn richting uit. ik voelde het puntje van mijn staart trillen. mijn hart beukte in het rond. ik durfde haast niet te ademen, de angst dat het ding het ging horen was veel te groot. iets likte langs mijn snuit. ik moest me inhouden om niet recht te springen en ervandoor te gaan. ik voelde hoe het puntje van mijn staart tekeer ging of waren dat mijn gedachten? hoe dan ook ik hoopte dat het beest het niet zach. ik durfde nauwelijkt te slikken. opeens werden de vreemde geluiden stiller en stiller. het vervaagde langzaam. ik hoorde op denduur niets meer maar vond de moed niet om op te staan. ik vroeg me af hoe lang ik hier wel niet lag. als ik me nog maar net ha knock out had geslagen dan... "Olwin!" piepte ik. er gebeurde niets. ik dee eerst het oog dat het dichts bij de grond was open en daarna het ander. ik had barstende hoofdpijn. hijgen ging ik ervandoor. zo snel als mijn poten me konden dragen rende ik het bos uit. aan Olwin dacht ik niet meer. nu was het even alleen ik die voorging. ik voelde hoe mijn milt stak in mijn zij. ik stpte niet zelfs toen ik aan de bosrand kwam keek ik niet in het rond maar rende in 1 rechte lijn door naar ons o, zo veilige huisje.