3)Verdachte omstandigheden.

Als ik zeker weet dat Charlie naar beneden is sluip ik mijn bed uit en neem het foto album uit mijn tas. Ik blader door naar het begin.
Ja, daar! De eerste foto van mij en Seth samen. Ik was toen een jaar oud. En Seth zag er toen precies zo uit als nu. Vreemd.
En hij kijkt zo raar naar me. Alsof ik het mooiste ben wat hij ooit gezien heeft. Mama kijkt op mijn geboorte foto's pressies zo naar mij. Best wel raar.
Ik zet het raam open en de deur op een kier. Ik haat het om met gesloten ramen en deuren te slapen, dan voelt het alsof ik opgesloten wordt. Het kan me niet schelen of het koud is of niet. Ik kan daar best tegen.
Ik werp mezelf op mijn bed en probeer na te denken, maar hoe langer ik daar lig hoe moeilijker het is om mijn ogen open te houden. Na een tijd weet ik niet meer zeker of ik nu wakker ben of slaap en dan hoor ik een auto aankomen.
"Bella!" hoor ik Charlie roepen. Of ik denk toch dat hij dat roept.
"Hallo Charlie. Wat ben je veranderd." Ik schrik bijna wakker van de muzikale stem die meer lijkt op die van een engel dan die van mijn halfzus.
"Ik zou van jouw wel hetzelfde willen zeggen, maar dan zou ik liegen. Zo waar zijn mijn kleindochter en mijn schoonzoon?"
"Hé Charlie! Lang niet gezien" Een jonge vrouwenstem. Was dat de negenjarige Renesmee. Ik droom vast. Dit is gewoon onmogelijk.
"Ness! Hoe gaat het meid. Tsss, ik blijf het raar vinden dat ja al zo groot bent. En Jake is er natuurlijk ook bij." Een harde klap en gelach.
"Goedenavond Charlie. Mijn excuses voor het late uur, maar ik ben zeker dat je het begrijpt." Nog een engel. Wat voor een droom was dit?
"Tuurlijk Edward, m'n jongen. Waarom altijd zo formeel?"
"Jake! Bells! Edward makker! Hoe gaat het met jullie? Hé, Ness!"
"Hoi, Seth!" zeiden alle stemmen in koor.
"Slaapt ze al?" Bella klinkt bezorgd.
"Dat zou wel moeten ze ligt al een uur of twee onder de wol." Ik hoor iedereen naar binnen gaan en beneden klinken er weer heel wat begroetingen. De ene al wat hartelijker dan de andere. Plots hoor ik de deur open gaan en zacht gefluister. Al zou dit geen droom zijn als ik iets wil horen kan ik dat. Ik focus even en hoor de twee engelen stemmen weer.
"Zeker dat ze slaapt Edward? Ik wil haar niet aan het schrikken maken."
"Ze is zo goed als in dromenland. Zelfs al zou ze je horen dan zou ze het morgen niet eens meer weten...Ben jij zeker dat je dit wilt? We kunnen weer naar beneden en morgen weer weg."
"Nee, ik heb haar beloofd hier te zijn. Ik ga morgenvroeg wel langs Alice. Die zorgt er wel voor dat ik haar niet al te veel aan het schrikken maak." Was dit zo'n voorspellende droom? Wilde dat zeggen dat Bella morgen kwam? Ik voelde dat iemand op de rand van mijn bed kwam zitten. "Moet je haar zien. Ze lijkt echt op Renée."
"Inderdaad...Je mist je moeder hè?"
"Ja, maar het is beter zo. Ik zou haar een hartaanval bezorgen." Een tinkelende lach vult de kamer, maar het was geen echt vrolijke lach.
"Lieverd..."
"Ga maar naar beneden Edward. Ik wil hier even alleen zijn." Ik hoor niets dat erop wijst dat Edward weg gaat, maar even later begint Bella-althans mijn ingebeelde engelachtige versie van haar-zacht te zingen.
"Slaap zacht,
ik hou de wacht.
Droom fijne dromen,
zonder zorgen.
Bewaar die voor morgen,
die zal veel te snel komen.
Slaap zacht wees niet bang.
Ik hou de wacht, de hele nacht lang."
En willen of niet ik zak meteen weg in een diepe, diepe slaap.
De volgende morgen wordt ik wakker en niets wijst erop dat er vannacht iemand op mijn kamer was geweest. Ik kijk uit het raam en zie wel banden sporen, maar geen vreemde auto. Zonder al te veel hoop loop ik de trap af en in de kamer zie ik inderdaad alleen Charlie, Seth, Leah en Sue zitten. Sue legt wat eieren op mijn bord en kust mijn voorhoofd. Zoals altijd merkt Seth als eerste dat er iets mis is.
"Wat is er Amy? Slecht geslapen?" Zo bezorgd kunnen alleen Seth en mijn moeder klinken. "Nee, ik had alleen zo'n rare droom. Ik droomde dat Bella hier was."
"Dat is toch niet zo raar meid? Je kijkt er vast erg hard naar uit haar te zien dus zo vreemd is het niet dat je erover droomt," onderbreekt Charlie me.
"Ja, maar ik zag haar niet. Ik kon haar alleen horen. Ze kwam hier aan met Jake en Edward en Renesmee. En ze klonk als een engel net als Edward..." Iedereen kijkt me even vreemd aan en dan zijn de gezichten weer vriendelijk. Alleen Seth lijkt een beetje moeite te hebben minzaam te lachen. "Wel voor jouw is Bella misschien als een engel. Je hoort niets dan goeds over haar. Geloof me er zijn wel vreemdere dromen." Ik weet niet goed waarom, maar ik vind het nogal vreemd. Dan gaat de telefoon. Charlie neemt op, bijna opgelucht.
"Met Swan...Bella! Wat een toeval we hadden het net over je."
Bella? Ik spring van mijn stoel en liep op Charlie af. "Ja...hm...Oké...mooi."
"Mag ik?" smeek ik. Charlie lacht even naar me en woelt door mijn haar.
"Er is hier een klein spring konijn dat je graag wilt spreken. Hier komt ze."
Ik nam de telefoon. "Bellaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Kom je?" Dat was absoluut het belangrijkste.
"Amy?" klonk Bella's schorre, maar toch zachte, warme stem van de andere kant van de lijn. Het is een reto...retorische vraag, maar toch antwoord ik. "Ja, maar kom je?" Ik sta zowat te springen van nieuwsgierigheid.
"Ja, maar ik kan pas tegen het einde van de week komen. Sorry hoor."
"Geeft niet je komt! Dat is al helemaal geweldig. Ik ben zo super blij. En weet je? Ik had vannacht zo'n vreemde droom over je." Het blijft heel even stil. Het zou net zo goed kunnen dat ze gewoon even adem haalt, maar mijn gevoel zegt me dat er meer aan de hand is.
"Daar moet je me later alles over vertellen. Ik moet nu gaan. Ik had vanmorgen lichte verhoging en Edward wilt dat Carlisle even kijkt. Normaal zou ik het niet nodig vinden, maar ik wil heel graag naar je toe." Weer heb ik het gevoel dat er meer aan de hand is.
"Oké tot later," zeg ik.
"Tot later." En ze hangt op. Ik probeer niet te veel aandacht te besteden aan het vreemde knagende gevoel in mijn buik en ga aan mijn ontbijt zitten.