Wolvenbloed*2*

plz een reactietje*bambi oogjes*


what the f*ck...
ik werd gewekt door gebonk op de voordeur en het geblaf van Scheurkies, onze hond.(geen idee wat mijn tweelingbroer bezielde toen hij hem zo had genoemd!)ik liep naar de kamer van mijn 5jarige zusje(je ziet dus dat ik geen enig kind ben) want daar had je een perfect zicht op de voordeur. vlak voor de deur stond de man die in het bos woonde. zijn naam ontging me altijd weer. zijn zoon, Olwin, stond er ook bij. mijn hart maakte een sprongetje. ik was dan ook smoorverliefd op hem. hij had lang blond haar en groene ogen. als van toen zijn famillie naar hier verhuisde was ik gek op hem. zij waren de baas van die buldog Isabelle. over Isabelle gesproken. dat wat meneer ik-vergeet-zijn-naam-altijd in zijn handen had leek verdacht veel op haar. what the f*ck moest dat voorstellen? ik trok mijn japon uit en trok de eerste de beste broek en t-shirt aan en legde mijn gitzwarte haar in een slordige vlecht. Olwin had ooit eens gezegd dat hij mijn haar op die manier prachtig vond. ik holde bliksemsnel de strap af. ik zag mijn zusje naar de voordeur gaan. ik zette een klein sprintje in. ik wist dat als ik de deur zou openen ik en stortvloed van gevloek over me heen zou krijgen maar nog een blik op Olwin was zoiets waard. ik greep de deurklink vast terwijl ik half aan het struiklen was. wat onhandig deed ik de deur open stopte snel mijn vingers in mijn oren en kneep mijn ogen dicht. ik wachtte tot het voorbij was en keek het roodaangelopen gezicht van meneer ik-vergeet- zijn-naam-altijd aan. opeens stormde scheurkies de gang in. blijkbaar had hij Isabelle geroken. ik wou hem bij zijn band pakken maar ik was totaal vergeten dat mijn tweelingbroer een nieuwe band had gekocht. 1 met spikes. ik sneeds me aan de ijzeren pinnen en ik viel achteruit toen Scheurkies met volle vaart onder mijn benen door schoot. gelukkig kon ik hem nog aan zijn achterpoot grijpen. nou ja, gelukkig? het lieft had ik hem zijn gang laten gaan op dat blaaskaak gezicht maar goed. vader kwam aangerend, pakte Scheurkies bij zijn nekvel en hielp mij overeind. "ga maar naar binnen" zei hij. ik gehoorzaamde maar zocht met mijn ogen nog eens snel Olwin. hij glimlachte naar me en toen ging ik naar binnen.