Wolvenbloed*1*

plz een reactietje*bambi oogjes*


nightrun
ik rende onvermoeibaar door. ik was naakt maar dat hinderde niet, dieren droegen nu eenmaal geen kleren. ik voelde dat hier iets niet klopte. Isabelle, die rothond, blafte niet. ik zwenkte naar links. de groenachtige metalen omheining doemde voor me op. ik gromde maar er kwam geen reactie. waarom blafte die bulldog niet als een bezetene? dat beest werd altijd hysteries als ik hier langs rende. vanaf ze een dier zag of rook ging ze door het lint. ik stak mijn snuit door de omheinig. ook nu gebeurde er niets. arwanend deed ik een stap achteruit. ik keek schigtig in het rond en zette het weer op een lopen. ik ontweek bomen en sprong over struiken. vers bloed droop van mijn tanden. ik had net een nachtsnack genomen. zoals iedere keer rammelde mijn maag weer eens. ik had het raam geopend en naar buiten gesprongen. totaal onbeheerst was ik in een reusachtige wolf veranderd en joeg de konijnen de stuipen op het lijf. gelukkig dat we op een openveld woonden midden in het bos want in de stad zou ik met mijn wolvenbloed geen raad kunnen. deels wolf zijn in de stad werkte gewoon niet. ik maakte en glijdende stop. ik stond aan de bosrand en speurde ons openveld af. geen nachtwadelaars? ik sprinte naar ons huis toe. nou ja, huis? het leek veel meer op een boerderij maar, daar stoorde ik me niet aan. ik sprong met een wijde boog op het kippenhok en toen mijn kamer in. zoals altijd liet ik mijn raam open staan als ik door de nacht rende om mijn furrie en honger ven de verbije dag te stillen. nooit deed ik het dicht want als wolf had ik nu eenmaal geen duimen en alleen de spieren van een wolf waren sterk genoeg om zo grote sprong te maken. hijgend kwam ik op de houten planken van mijn kamer terecht. ik duwde mijn snuit in in mijn nachtjapon en veranderde terug in...mezelf. mijn honger was gestild ik was doodmoe. ik wierp nog een vluchtige blik op mijn wekker: 03:17. ongeveer 3 uren had ik door het bos gezworven. ik plofte om mijn bed en viel meteen in slaap. hoewel...de verdwijnig van Isabelle spookte nog steeds in me rond.