003 - reason..

''Hands off Collin, she's mine.'' lachte ik vrolijk. Collin keek geërgerd en focuste zich weer op zijn lunch. Rachel ging zitten en gelijk ging ik naast der zitten. Ik bekeek haar gezicht kalm. Volgens mij vond ze het niet leuk dat ze hier bij moest zitten. Ik had haar beter mee naar buiten kunnen nemen. Na 5 minuten boog ik me voorover om iets in haar oor te fluisteren. ''Kom, we gaan anders wel buiten onze lunch opeten.'' Ze draaide haar hoofd bij en keek me dankbaar aan. Gelijk stond ze op en draaide zich om. ''Dag guys..'' grijns ik en ik volgde haar. Ik hoorde nog wat gejoel maar negeerde het. Ze keek niet eens om of ik met haar mee liep en stopte ook niet voor me. Ik liep wat harder en kwam naast haar te lopen. ''Vanwaar de haast?'' vroeg ik vrolijk. Ze keek me even droog aan en antwoorde niet. Ik zag haar gezicht betrekken en dat ze even wankelde. ''Gaat het?'' vraag ik ietsjes bezorgt. ''Niet echt.'' zegt ze met een moeilijk gezicht. Ze wankelde nog eens en verloor haar evenwicht. Behendig ving ik haar op. Ik help haar naar de muur en laat haar los. Direct gaat ze zitten en zonder aarzeling ga ik naast haar zitten. Ze trekt haar knieën op en legt haar hoofd erop. Bezorgt blijf ik der aankijken. ''Moet ik iets voor je halen?'' Ze schudde rustig der hoofd. ''Nee. Het was waarschijnlijk te weinig zuurstof en spanning enzo. Het is al goed.'' zegt ze met een flauw glimlachje. Ik glimlach terug en ze staart weer voor zich uit. Na een tijdje stilte vraag ik het dan toch maar. ''Waarom ben je hier eigenlijk heen verhuist?'' vraag ik terwijl ik haar nieuwschierig aankijk. Ze kijkt me strak aan en ontspant zich uiteindelijk. ''Vanwege mij. Ik had problemen. We hebben ze geprobeert op te lossen, maar het lukte gewoon weg niet. Dus besloot mijn moeder om zomaar zonder het te zeggen aan wie dan ook te verhuizen. Nog een pokke end ver weg ook. Ik moest mijn vriendinnen achter laten..'' zei ze zacht. Ik zag haar blik treurig worden en ik leg mijn hand op de hare. Gelijk trekt ze hem weg. ''Sorry..'' ''Jij kan der niks aan doen. Het is gewoon de schuld van een ander.'' zegt ze hard. Zonder verder nog iets te zeggen staat ze op en loopt ze weg. ''One mistery solved, many to go.'' zeg ik zacht.