69.

Ik opende mijn ogen. Shit, alles deed pijn. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, me keek toen om me heen. Dit kon overal zijn behalve thuis, en de noordpool. Het was zo licht, het deed bijna pijn aan mijn ogen. Ik keek nog een keer om me heen. Ik zat aan de oever van een klein, schitterend meer. Achter me was er een groot bos. Ik besloot er te gaan kijken.

Ik liep door het bos. Op het eerste gezicht leek normaal. Maar plotseling werd het bladerdek zo dicht dat er geen licht meer door heen kon. Het enige wat ik kon onderscheiden was een diep zwarte roos. "Je bent er,'zei een stem achter me. 'Sorry, wat bedoeld u?' zei ik niet-begrijpend. 'Meisje toch...'zei de stem. Uit de schaduw stapte een jonge vrouw. 'Weet je echt van niks?''Natuurlijk niet.'Hallo, natuurlijk niet en bovendien was ik duizendmaal liever nu bij Collin thuis dan dat ik hier was. 'Waar ben ik dan?'vroeg ik zo geduldig mogelijk. 'Je bent in somnium theatrica.''Pardon, in wat?' De vrouw lachte. 'In je onderbewustzijn. Je geest wordt aangevallen, dus werd je door je somnium theatrica hierheen gehaald om jezelf te redden.''Ik weet niet wat dat is, maar het klinkt heel oud,'zei ik droog. 'Het is de wereld tussen de realiteit en onderbewustzijn eigenlijk. Het is het meest tastbare gedeelte van je geest. Op dit moment is iemand bezig met jouw somnium theatrica aanvallen. Als hij er macht over krijgt zal je sterven. Die overwinning zal hem alleen maar sterker maken. Hope,hij heeft al veel vrouwen vermoord, maar als hij jouw geest heeft overgenomen zal niets hem ooit nog kunnen stoppen.'