Your little sister and their little brother [JB] 129*

#BO POV

Zodra ik uit het vliegtuig stap, slaat de warmte me in het gezicht. ’Wat is het hier toch zó mooi!’ zegt Jinse die me bijna omver loopt. ’En warm’ zegt Joe en hij zucht. ’We zijn dan ook in Australië he’ zegt Kevin droog. ’Nu dacht ik echt dat we op de Noordpool waren’ zegt Joe ironisch. ’Voel het niveau dalen, ik ga bij wat meer intellectuele mensen staan’ zeg ik en ik loop naar Nick en Elvis toe.
Het is ondertussen 5 jaar geleden dat we hier voor het eerst kwamen om het vakantiehuis op te knappen. Het ziet er ondertussen geweldig uit en het is een traditie geworden om hier elk jaar naartoe te komen. Ook Lies en Kevin, met hun kleine té schattige dochtertje zijn mee. Ze is zo cute en mijn metekindje. Ik was zelfs bij de bevalling toen ze geboren werd en Lies mijn hand bijna fijnkneep.
’Oh nee!!’ roept Jinse ineens. Iedereen draait zich geschrokken om. ’Is je water gebroken?’ vraagt Joe helemaal in paniek. ’Ik wist dat we je niet hadden moeten laten vliegen he’ roept hij helemaal wanhopig. ’Ik moet naar de wc!’ zegt Jinse en ze haast zich weg. Iedereen zucht opgelucht.
Normaal gezien mocht ze niet vliegen aangezien ze in haar laatste trimester is, maar ze toch perse mee en nu hebben we haar een beetje meegesmokkeld.

Wat er gebeurd is tussen mij en Joe? Eerlijk? Niets. Na een tijdje begon Joe door te hebben dat er iets mis was. Ik heb hem verteld hoe het zat en hij was even stil. We hebben er uiteindelijk lang over gepraat en het bleek dat ik gewoon wat in de war was door die droom. Ik was gewoon zo stom om het serieus te nemen.

’Bo?’ hoor ik achter me. Ik draai me om en Nick kijkt me lief aan. ’Je weet me altijd te vinden’ zeg ik lachend. ’Niet moeilijk, altijd als ik je niet weet zijn, kom ik gewoon naar hier’. We kijken samen uit over de zee en het mooie landschap en de wind zorgt voor een aangename verkoeling. ’Kom ik wil je iets laten zien’ zegt Nick. Hij neemt mijn hand en neemt me mee naar het strand. Het begint langzaam donker te worden en de zon lijkt net een rode vuurbol die opgeslokt wordt door de zee.
Iets verderop zie ik allemaal lichtjes staan en ik kijk verbaasd naar Nick. Hij lacht naar me en we lopen verder. We gaan in het zand zitten tussen de kaarsje en fakkels die Nick allemaal klaar heeft gezet. Ik kruip wat dichter tegen hem aan en hij slaat zijn arm om me heen. ’Bo? ‘Mhh?’ ‘Weet je nog die vraag die ik je stelde op het huwelijk van Lies en Kevin?’ vraagt hij. Ik denk even na, welke vraag wat het ook weer? Ohja! Gaat hij me nu..
’Ja ik denk het wel’ zeg ik en ik voel de spanning door mijn lichaam gieren. Hij draait zich naar me toe en neemt mijn beide handen vast. ’Ik denk hier al een tijdje over na en wel ik ga het je toch vragen’ zegt hij. Ik knik. ’Wil je met me trouwen?’ vraagt hij. ’Misschien’ antwoord ik plagend. Zodra ik zijn blik zie, neem ik hem in mijn armen. ’Natuurlijk wil ik dat!! Wie wilt er nu niet met de meest geweldige jongen ter wereld trouwen?’ vraag ik lachend.