Your little sister and their little brother [JB] 122*

#BO POV

’Waar zijn de ringen?’ vraagt Lies in paniek. ’Rustig! Frankie heeft ze’ probeert Jinse haar gerust te stellen. ’Ok’ zucht Lies. Ik ga verder met haar haar en Jinse legt de laatste hand aan Lies’ make up. ’Waar is Frankie?’ roept Lies ineens. ‘Rustig hij is gewoon bij Nick en Joe’ ‘Ok’ zegt ze. Ze gaat terug comfortabel zitten en staart naar zichzelf in de spiegel. ’Waar zijn Nick en Joe?’ vraagt ze dan in paniek. ’Bij Kevin’ zegt Jinse lichtelijk geïrriteerd. ’Is Kevin er?’ vraagt Lies wanhopig. ’Ja’ ‘Ga toch maar even kijken’ Ik kijk even naar Jinse en sta dan op om de jongens te zoeken.
’Oh hier zijn jullie’ zeg ik. ’Ben je nog niet klaar?’ vraagt Nick verbaasd. ’Nee ik ben zo klaar, we hebben ervoor gezorgd dat Lies als eerste klaar was’ zeg ik. ’En wat doe je hier?’ vraagt Joe. ’Ik zal nog eens langskomen’ lach ik. ’Sorry zo bedoelde ik het niet’ ‘Weet ik wel’ Ik kijk even rond. ’Waar is Kevin?’ vraag ik half in paniek. ’Op de wc, hij is nogal zenuwachtig’ zegt Joe subtiel. ’Ok genoeg informatie’ lach ik. ’Ok tot seffes’ zeg ik nadat ik Nick nog snel een kus heb gegeven. Ik snel me terug naar Lies en Jinse. ’Ooh daar ben je, en waren ze er?’ vraagt Lies. ’Ok Lies, je moet dringend kalmeren, alles gaat zoals gepland. Zet je neer, overga je geloftes nog eens, dan gaan Jinse en ik ons aankleden en dan kan het elk moment beginnen’ beveel ik haar. Ze knikt en gaat mak terug in haar stoel zitten. ’Ok komaan, we moeten ons haasten’ zeg ik zacht tegen Jinse en we lopen naar de kamer ernaast. In snel tempo, trek ik mijn jurk aan, ik steek mijn haren losjes op zodat er nog enkele lokken loshangen rond mijn gezicht. Ik omlijn mijn ogen met wat eyeliner en doe een beetje zwarte mascara op. Ik werp nog een blik in de spiegel nadat ik mijn hakken heb aangedaan en haast me dan terug naar de jongens. Onderweg kom ik Denise tegen. ’Aah daar ben je, we gaan beginnen’ zegt ze. ’Ok, dan zal ik even naar de jonge-’ ‘Dat hoeft niet, ga maar naar Lies, ik heb hen al verwittigd’
Samen met Jinse wandel ik over het gangpad naar voren, mijn blik op Nick gericht. Ik voel me bijna alsof ik zelf ga trouwen. Ik loop naar voren en ga naast Jinse staan, recht tegenover Nick en zij recht tegenover Joe. Ik lach even bemoedigend naar Kevin en dan begint de muziek. Iedereen kijkt verwachtingsvol naar de deuren waar Lies elk moment kan verschijnen. De muziek verstrijkt en de deuren gaan maar niet open. ’Wat is er aan de hand?’ sist Jinse door haar tanden terwijl ze breed lacht. ’Ik weet het niet’ sis ik terug. Ik werp even een blik op Kevin die niet-begrijpend naar de deuren blijft staren. De mensen worden ondertussen onrustig en er stijgt geroezemoes op als iedereen zich tot de persoon naast zich wendt om te vragen wat er toch maar aan de hand is. ’Excuseer’ mompel ik. Ik neem mijn jurk vast en snel het gangpad af naar de deuren, dan ren ik naar boven, waar Denise en Lies zitten te praten. ’Waar blijf je? We zijn aan het wachten!’ roep ik half-hysterisch. ’Ik weet niet of ik dit wel kan’ zegt Lies en ze staart naar de grond. ’Hoezo je weet het niet? Je houdt toch van hem, niet?’ ‘Ja natuurlijk’ ‘Awel dan, kom!’ Ik neem haar hand vast en trek haar mee, net als ik aan de deur ben, trekt ze haar hand terug. ’Ik weet het niet, houden we wel genoeg van elkaar? Dit is voor altijd’ aarzelt ze. ’Vanaf het eerste moment dat jullie elkaar zagen, wist ik dat er iets meer was. De manier waarop jullie elkaar aankeken. Jullie zijn nu al zolang gelukkig samen, jullie wonen samen. Jullie zijn één van de mooiste koppels, zo niet hét mooiste koppel dat ik ooit heb gezien. Hoe kun je nu nog twijfelen? Elke keer dat je naar Kevin kijkt, sprankelen je ogen. Als dat geen echte liefde is, dan heb ik geen hoop meer’ zeg ik. Lies en Denise kijken me even aan en dan knikt Lies zachtjes. ’Je hebt gelijk’ antwoordt ze.
Voor de tweede keer deze dag, wandel ik over het gangpad, ditmaal iets sneller en met Lies die achter de deuren wacht. Ik ga terug naast Jinse staan en kijk naar de deuren die net dan opengaan.

#KEVIN POV

Eindelijk komt ze het gangpad afgewandeld. Ik schrok me daarstraks een ongeluk toen ze maar niet kwam. Even dacht ik zelfs dat ze niet zou komen, dat ze me niet meer zou willen. Maar nu loopt ze daar en het zal niet lang meer duren of ze hoort echt bij mij, helemaal, voor altijd. Ze ziet er prachtig uit, nog beter dan anders, als dat al mogelijk is. Ze komt naast me staan en ik neem haar hand vast. Ze lacht oogverblindend naar me en ze betoverd me weer zoals de eerste keer dat ik haar zag. We draaien ons naar de priester, die meteen begint. Wat hij allemaal zegt, hoor ik niet. Pas als hij geloftes zegt, heeft hij mijn aandacht.