57th.

Hailey Kush.

Mijn hart klopt in mijn keel. Dingen die mij hier zijn verteld waren angstaanjagend. Het was mogelijk dat ik dood zou kunnen gaan aan de operatie. Maar als ik door zou gaan met de medicatie die ik nu slikte, zou ik ook dood gaan, binnen twee weken al. Als ik zou stoppen met het slikken, zou alles weer zoals van oud worden, maar ook dat was geen leven. Niet kunnen herinneren wat je is overkomen is verschrikkelijk. ‘Doen’, zeg ik zacht en kijk de vrouw wat onzeker aan. ‘Sorry, maar je kan hier niet zelf over beslissen meid, je zult je moeder om handtekening moeten vragen, of je vader natuurlijk’, glimlacht de vrouw en steekt me een formulier toe. Mijn gedachten zeggen me dat ze niet willen dat ik het doe, dat alles gewoon weer terug gaat naar zoals het was voordat ik alles ontdekte. Maar ik wilde niet, het was te perfect allemaal om nu op te geven. Ik zou ze smeken tot ze toegaven om de operatie te laten doen. Het zou vandaag nog moeten gebeuren als het aan mij lag. Ik zou dan vanaf vandaag klaar zijn met al het gedoe, alle klachten en mislukte dingen uit mijn leven. Na de operatie, als alles goed zou gaan, zou ik weer precies zijn zoals een normale tiener, iets waar ik al van droomde sinds ik er vanaf wist dat ik op dit moment toch echt anders was. Je zal het wel een gaven noemen, alles vergeten, want je vergeet alle slechte dingen zonder moeite. Maar bedenk dat je meteen alle goede gedachten ook wist. Dat alle mooie herinneringen ook weg waren, de dingen die je nooit meer wilde vergeten. Ik was dan ook alles vergeten van die dag. Het ergste nog, ik was mijn eigen zusje vergeten. Een zusje, ik had verdomme een zusje. Een zusje waar ik niks van wist. Leek ze op mij? Hadden we dezelfde humor, dezelfde haren, dezelfde lach, dezelfde ogen? Dingen waar ik zelf geen antwoord op had, maar zo graag wilde weten. Mijn moeder kon het me niet vertellen, en mijn vader hield stijf zijn mond dicht als het om dit onderwerp ging. Mijn moeder barstte tenminste nog in tranen uit, maar mijn vader liet geen enkele emotie zien. Een steen hard gezicht, was het enige wat mij gegund was door hem. Kon hij nog maar lachen zoals voorheen. Een trotste glimlach die hij had als hij mijn tekening bekeek die ik maakte van de zorgvuldig uitgezochte kleurpotloden. Een glimlach die zijn gezicht sierde toen ik eindelijk zelf kon fietsen zonder zijwielen met zijn hulp. Hij was zo trots op de dingen die mij zo ver hadden gebracht, dat die glimlach me goed deed. Maar nu die glimlach weg was, wilde ik hem opnieuw op zijn gezicht krijgen. Net zoals bij mijn moeder. Als ik deze operatie had gedaan zou ik ze trots maken. Maar dan moest ik eerst toestemming hebben.
---
sorry voor de lange tijd niet schrijven, maar mijn toetsen zijn over, dus schriijjven maar!