2,6

aangekomen bij het huis van Samira zuchten ze nog even en ze keek Ibrahim aan."Zal ik met je meegaan?"vroeg hij toen hij zag dat ze moeite had om richting haar huis te lopen. "Alleen als je zelf wil."Zei ze vastbesloten. Ibrahim sloot de auto af en pakte haar hand waarna ze samen het huis inliepen. Samira liep zonder er bij na te denken direct naar boven waar ze een koffer onder haar bed vandaan trok en haar kledingkast leeg trok en alles in de koffer propte. Ibrahim ging op het bed zitten en keek lachend toe. "Wat lach je nou?"vroeg ze terwijl ze haar koffer dicht probeerde te krijgen. "Als jij niks opvouwt en alles erin propt krijg je je koffer zeker niet dicht!"Lachte hij waarna hij van het bed afging en de koffer van Samira afpakte. "Wat doe je nou?"Vroeg ze en liet zich op de grond vallen. "Je spullen netjes opvouwen"zei hij en gooide alle kleren op het bed waarna ze samen de koffer netjes inpakte.Nadat ze de laatste spullen mee had genomen sloot Ibrahim de koffer. "En nu past die wel dicht, gemeen hoor"zei ze lachend en gaf hem een kus. Ze bleven nog een tijdje op haar kamer zitten en besloten daarna weg te gaan toen ze zeker wist dat ze al haar spullen had.

Terwijl Ibrahim de twee zware koffers mee naar beneden nam en Samira ondertussen de huissleutels van haar sleutelbos af aan het halen was kwamen ze wel heel onverwachts bezoek tegen. Beneden stonden namelijk de ouders van Samira. Ibrahim liep langs mijn ouders en wachtte onderaan de trap. Ik keek mijn ouders met een vernietigende blik aan en liep langs hun waarna ik de sleutels op het kastje legde en het huis uit wou waar mijn vader anders over dacht want die trok me aan me arm terug. "Laat me los!"zei ik en rukte me los uit de greep van mijn vader. "Jij gaat nergens heen dus pak je spullen maar weer uit"Zei hij op strenge toon. "Dacht je nou echt dat ik bij jullie blijf?!"zei ik terwijl ze een vernietigende blik naar me ouders gaf ook al bedoelde ze het goed nooit zou ik blijven bij mensen die mij geen geluk gunnen. "Jij blijft hier en Ibrahim vertrekt."Zei mijn moeder ineens. "Ibrahim vertrekt inderdaad, maar niet alleen ik ga met hem mee! Ik blijf niet bij mensen die mij geen geluk gunnen!"zei ik boos en keek ze nog één keer aan met een blik die genoeg dingen kon zeggen, een blik die teleurgesteld maar vooral boos was. Ik pakte een koffer van Ibrahim over en samen vertrokken we het huis uit. Vanaf nu was dit verleden tijd en niemand kan dat meer veranderen, ik ga nooit meer terug naar mijn ouders.